Η επίγνωση σώζει!

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΡΑΦΩΝΙΤΗΣ

Αναρωτιέται κανείς ποίος είναι ο λόγος που οδηγεί στην βεβαιότητα τους εκάστοτε αντιπολιτευόμενους να θεωρούν την εκάστοτε κυβέρνηση ανίκανη και τον επικεφαλής πρωθυπουργό μεταξύ προδότη και ηλιθίου;

Αναρωτιέται κανείς αν οι απόψεις των πολιτικών και οι θέσεις των κομμάτων προκύπτουν από λογική επεξεργασία δεδομένων, ιδεολογικό πλαίσιο και αρχές, ταξικά και άλλα συμφέροντα ή είναι απλώς προϊόν αντιπαλότητας.

Αντιπαλότητας προκαλούμενης από την διακαή επιθυμία και επιδίωξη κατάκτησης της εξουσίας και μόνο, της διαφοροποίησης πάση θυσία, προκειμένου να είναι διακριτοί ως προσωπικότητες;

Αναρωτιέται κανείς τι είναι αυτό που δυσκολεύει έως και εμποδίζει κατά κανόνα τους πολιτικούς να συμφωνήσουν ακόμη και σε κάτι που οφθαλμοφανώς είναι αυτονόητο; Θεωρείται ότι υπάρχουν για να υπηρετούν τα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου και υποτίθεται καθόλου τα προσωπικά ενός εκάστου εξ αυτών.

Μήπως το κύριο - για κάποιους το μοναδικό -  κίνητρο εμπλοκής στην πολιτική, είναι το της ικανοποίησης του ενστίκτου της επικράτησης;  Ένστικτο που οδηγεί υποσυνείδητα στην αντιπαλότητα με ότι εμποδίζει την κατάκτηση της θέσης στην πυραμίδα που αποδεικνύει την πολυπόθητη επικράτηση;

Συμπεραίνεται εξ όλων αυτών πως το σπουδαιότερο προσόν για τον πολιτικό είναι η  ισορροπία εκείνη, η ψυχική ισορροπία που αποτελεί προσόν απαραίτητο να χαρακτηρίζει την προσωπικότητα όλων, απαραίτητα όλων όσων ασχολούνται και υπηρετούν τα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου.

Η πολιτική πάσχει όταν εντάσσονται σε αυτή ποσοστό ανολοκλήρωτων προσωπικοτήτων με την φιλοδοξία ως κύριο ή μοναδικό προσόν. Ακόμη και αν συνοδεύεται με ικανότητες και δεξιότητες, ο πάσχων από προσωπική και μόνο φιλοδοξία, ουδέποτε θα μπορέσει να ανταποκριθεί ως ώριμος άνθρωπος και με την υπευθυνότητα που απαιτεί ο ρόλος του.

Η εγωπαθής προσωπικότητά του επιβαρύνεται και κατά την διάρκεια της τριβής του στην καθημερινότητα της πολιτικής, κάνοντας τον να νομίζει όλο και πιο πολύ μοναδικός και επί πλέον αναντικατάστατος. Αυτή η αίσθηση προσθέτει στην ψυχική ανισορροπία κάτι πόντους ακόμη.

Το ποσοστό των στελεχών αυτής ,ας πούμε της νοοτροπίας, εμποδίζουν την ανάπτυξη της πολιτικής και τους πολιτικούς εκείνους που διαθέτουν την ψυχική ισορροπία και την επάρκεια που ο υπέρ-απαιτητικός ρόλος τους θέλει.

Οι πολίτες έχοντας την ανάγκη κάπου να στηρίξουν τις ελπίδες τους για το μέλλον, μέσα στην ζοφερή εποχή μας, αναζητούν στέρεο έδαφος και πραγματικούς ηγέτες. Αλλά συναντούν άλλους να τσιρίζουν, άλλους να καταγγέλλουν τους πάντες και τα πάντα, άλλους να αμφισβητούν ακόμη και τον πατριωτισμό των αντιπάλων τους, να θεωρούν ακραίες συμπεριφορές ως φυσιολογικές και να έχουν πείσει μεγάλο τμήμα του Λαού να νομίζει το ίδιο.

Η ευθύνη του εντολέα Λαού, και του κάθε μεμονωμένου ψηφοφόρου επίσης, καθίσταται ο καθοριστικός παράγων για την απαραίτητη όσο και αναγκαία αναβάθμιση του πολιτικού προσωπικού. Οι καιροί απαιτούν αυστηρές επιλογές και απολύτως υπεύθυνη στάση και συμπεριφορά. Δεν δικαιούμεθα να αναμένουμε θετικά αποτελέσματα ενώ δεν έχουμε αρθεί στο ύψος των περιστάσεων κάθε φορά ως εντολείς-ψηφοφόροι και ως κυρίαρχος Λαός.

Σε εμάς επαφίεται το μέλλον του τόπου!