Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΡΑΦΩΝΙΤΗΣ
Πέρασαν ήδη 20 χρόνια χωρίς τον Αντώνη Τρίτση. Έναν ξεχωριστό Άνθρωπο που έβλεπε πολύ μπροστά, στην σωστή κατεύθυνση, που σχεδίαζε το μέλλον με ρεαλισμό και όραμα. Η φύση υπήρξε κάθε άλλο παρά φειδωλή μαζί του. Του χάρισε προσόντα πνευματικά, σωματικά και ψυχικά, γενναιόδωρα.
Του «έτυχαν» γονείς να του διαμορφώσουν αισθητική, ήθος και μόρφωση, όλα στο υψηλότερο βαθμό, ενώ η συνειδητή του προσφορά στην καλλιέργεια του πνεύματός του όσο και της σωματικής ρώμης, του επέτρεψε να αποκτήσει ολοκληρωμένη όσο και πολύπλευρη προσωπικότητα. Κατέστη ο πνευματικός άνθρωπος της δράσης και της συμμετοχής.
Αντώνης Τρίτσης.
Στα νεανικά του χρόνια αναδείχθηκε σε βαλκανιονίκη στο αγώνισμα του δεκάθλου αποδεικνύοντας και στον αθλητισμό το ευρύ φάσμα των προσόντων του όσο και το σθένος που τον χαρακτήριζε. Ως διαπρεπής πολεοδόμος - αρχιτέκτων καταξιώθηκε νωρίς επαγγελματικά ενώ με τις προτάσεις του κατέδειξε πως ο τεχνοκράτης συνδυάζεται και πρέπει να συνδυάζεται με τις κοινωνικές ευαισθησίες και το δημόσιο συμφέρον.
Γνώρισε τον κόσμο όλο, ως ταξιδευτής για να γευθεί και να σεβαστεί τον πολιτισμό που δημιούργησε ο άνθρωπος όπου γης. Μετείχε όπου η συνείδηση του, ως πολίτη του κόσμου, του ενεργοποιούσε την αίσθηση καθήκοντος. Η Ελλάδα του, όταν υπέστη τη ντροπή της Χούντας, του «ζήτησε» αγώνα απελευθέρωσης, εντάχθηκε στο ΠΑΚ. Πρόσφερε, από την πρώτη μέρα της ελπίδας του 1974, την συμμετοχή του στην πολιτική με συγκλονιστικό τρόπο εντασσόμενος στο πλευρό των δυνάμεων της Αλλαγής.