Η σκέψη και οι προβληματισμοί ποτέ δεν έβλαψαν!

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΡΑΦΩΝΙΤΗΣ

Η οικονομική κρίση της Βόρειας Αμερικής, της Ευρώπης, του ανεπτυγμένου κόσμου, η κρίση που αποκαλούμε σε ένα βαθμό καθ' υπέρβαση, παγκόσμια, χρειάστηκε αφορμές ή έστω μια σημαντική αφορμή για να εκδηλωθεί αλλά προς τούτο απαιτούντο βασικές αιτίες οι οποίες αθροίστηκαν κατά το παρελθόν ώστε επί του εδάφους αυτών η αφορμή αυτή να λειτουργήσει ως η ακμή που διαρρηγνύει το παραφουσκωμένο μπαλόνι.

Το παμμέγιστο συγκεντρωθέν από δεκαετίες και αιώνες κεφάλαιο στη Δύση, απελευθερωμένο σήμερα περισσότερο κάθε άλλης εποχής, στα πλαίσια της Παγκοσμιοποίησης μετακόμισε και επενδύθηκε αλλού, παρασύροντας και την πολύτιμη τεχνογνωσία παραγωγής, σε προσφορότερους για την κερδοσκοπία παραδείσους. Η Κίνα, η Ινδία κτλ απορρόφησαν έτσι την ικμάδα (κεφάλαια και γνώση) της ευημερούσας Δύσης και μετετράπησαν αυτές στο νέο κέντρο του σύγχρονου κόσμου.

Το κεφάλαιο που «δεν έχει πατρίδα» και ελκύεται πάντοτε από το προσδοκώμενο κέρδος μετατοπίστηκε στο έφορο έδαφος της Άπω Ανατολής όπου «λίπασμα» δεν απαιτείται και η «δίψα» του να καλλιεργηθεί διαπιστώνεται απεριόριστη. Έτσι ότι αφαιρέθηκε από το Βορειοδυτικό ανεπτυγμένο τμήμα του πλανήτη ισόποσα προσετέθη στην Ινδοκινεζική περιοχή που διαθέτει απεριόριστη απορροφητικότητα επενδύσεων και ανάπτυξης. 

Εξ αυτού οι Χώρες που παρήγαγαν τα πάντα και κατανάλωναν προνομιακώς τα ποιοτικότερα από αυτά, αντιμετωπίζουν πλέον την πραγματικότητα της μειούμενης δικής τους παραγωγής και της μειούμενης ταυτόχρονα δυνατότητας ανάλογης με το παρελθόν κατανάλωσης αγαθών. Το μέσο εισόδημα των πολιτών τους βαίνει μειούμενο και οι οικονομίες τους υποχρεώνονται να προσαρμόζονται βιαίως στα νέα δεδομένα και με άγνωστη την έκβαση των προσπαθειών τους μιας και τα αίτια της ανατροπής των παλαιών ισορροπιών παραμένουν ως έχουν και επί πλέον εξελίσσονται επί το δυσμενέστερο.

Η δυναμική των οικονομικών πρωτοβουλιών μοιάζει να βρίσκεται στα «χέρια» της Ανατολής πράγμα εκ πρώτης όψεως περίεργο, μιας και δεν συνοδεύεται ακόμη από την ανάλογη πολιτική δύναμη. Προς το παρόν η πολιτική ισχύς αλλά και η στρατιωτική υπεροπλία  με δεδομένη την χρονική υστέρηση που παρατηρείται, παραμένουν στην πλευρά του Δυτικού κόσμου. 

Τούτο είναι ελπιδοφόρο μεν για μας αλλά και ενέχει παράλληλα  κινδύνους διότι  μεγιστοποιεί το ενδεχόμενο της  όξυνσης μέχρι πολεμικής σύρραξης προκειμένου να μην αμφισβητηθούν οι  δυνάμεις που μέχρι σήμερα ήλεγχαν τις τύχες του κόσμου και διαμόρφωναν κυριαρχικά την ιστορία του.

Η Ελλάδα μικρή δύναμη μέσα στην Ευρώπη και απειροελάχιστη δύναμη μέσα στο παγκόσμιο γίγνεσθαι αγωνιά πάντοτε για το μέλλον της αντιλαμβανόμενη το πόσο εξαρτάται αυτό από τια διεθνείς εξελίξεις που κατά το μάλλον και ήττον αυτή δεν μπορεί να ελέγξει και ελάχιστα προφανώς να επηρεάσει.

Αντίθετα η ενσωμάτωσή της Ελλάδας κατά τρόπο οργανικό και αναπόσπαστο σε συμμαχίες και ενώσεις κρατών ταυτίζει το συμφέρον της αλλά και τις τύχες της με τις προοπτικές ισχυρότερων αυτής κρατών και διασφαλίζει πολλαπλασίως του μεγέθους της τις προοπτικές του μέλλοντός της.

Ως κόρη οφθαλμού να προστατεύσουμε τη παραμονή μας στην ΟΝΕ, την παραμονή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τις ελπίδες μας όλες να στηρίξουμε την προοπτική της διατήρησης και περαιτέρω ανάπτυξης και μετεξέλιξής της σε Ηνωμένη Ευρώπη.

Αυτός ο ρεαλισμός κατά την προσωπική μας γνώμη ισοδυναμεί με το σύγχρονο και ουσιαστικό πατριωτισμό. Η Ελλάδα και οι Έλληνες έχουν μέλλον εφόσον πορεύονται με συνείδηση της διεθνούς πραγματικότητας και των μετεξελίξεών της.