Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012

Bejart στο Badminton!

Γράφει η ΤΙΝΑ ΣΓΟΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Από τις 6 έως τις 10 Ιουνίου 2012 τα μπαλέτα Bejart εμφανίζονται στο Badminton και παρουσιάζουν τρεις πολύ σημαντικές χορογραφίες: «Dionysos (suite)» σε μουσική Ρίχαρντ Βάγκνερ, Μάνου Χατζιδάκι και κοστούμια Gianni Versace, «Syncope» μία δημιουργία του διαδόχου του Béjart, Gil Roman, και το πασίγνωστο «Bolero», την πλέον εμβληματική χορογραφία του Maurice Béjart, σε μουσική του Maurice Ravel.

Με τα έργα αυτά θα πραγματοποιήσει, το μπαλέτο, την φετινή του παγκόσμια περιοδεία, κάνοντας στάση και στο  Badminton. Ένα αφιέρωμα στα 25 χρόνια από την ίδρυση των Μπαλέτων Béjart της Λοζάννης, έργο ζωής του κορυφαίου χορογράφου και μεγάλου λάτρη της Ελλάδας, Maurice Béjart.


Ο Gil Roman, τωρινός Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Μπαλέτου, που έχει ορίσει ο ίδιος ο Μωρίς Μπεζάρ, προσπαθεί να κρατήσει ζωντανό το έργο του, ακολουθώντας πιστά τα βήματά του και προσφέροντας μια σειρά από παραστάσεις, που συζητιούνται και ξεχωρίζουν.  

Κατά τη διάρκεια των παραστάσεων, το φουαγιέ του Θεάτρου Badminton θα φιλοξενήσει έκθεση με κοστούμια μεγάλων παραστάσεων των Μπαλέτων Béjart Lausanne.

«Διόνυσος (suite)»: Ένας Έλληνας αφηγείται το μύθο του Διονύσου, τη θαυμαστή γέννησή του και τον έξαλλο χορό του, εκεί που  η Ελλάδα και η Μέση Ανατολή συναντιούνται, στο Πέρασμα για την Ινδία.

«Syncope»: Μία μουσική σε  κόντρα-τέμπο. Μια μουσική, ένα βήμα, ένας παλμός. Στην ιατρική είναι η παύση ή η επιβράδυνση της καρδιάς. Πέντε με δέκα δευτερόλεπτα αναισθησίας, κατά τα οποία το μυαλό μας μπορεί να φανταστεί, να εφεύρει ή να ξαναδεί τα πάντα.  Αναμνήσεις ή φαντασία;  Μνήμη ή δημιουργία;

«Boléro»: Το «Μπολερό» δεν είναι ένα από τα σπουδαιότερα έργα του Ραβέλ, αλλά είναι το πιο δημοφιλές. Αποτελεί μια αληθινή ενορχηστρωτική πραγματεία. Ο συνθέτης εισάγει ένα - ένα τα διαφορετικά όργανα της ορχήστρας, βασιζόμενος, απλώς και μόνο, στην επανάληψη ενός κυρίου θέματος, που χωρίζεται σε δύο μουσικές φράσεις. Το έργο αρχίζει με τον ρυθμό του μπολερό, που παίζεται από το ταμπούρο, ενώ οι βιόλες και τα βιολοντσέλα υποστηρίζουν τον ρυθμό. Ο Ραβέλ κατάφερε να αναδείξει τον ανοιχτά ερωτικό χαρακτήρα του ήρεμου, απλού και λικνιστικού σπανιόλικου θέματος, το οποίο επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, μεταβάλλοντας σταδιακά τις αποχρώσεις των μουσικών οργάνων και οδηγώντας τελικά σε μια οργασμική κορύφωση.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου