Κοινωνία ώρα μηδέν!

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΡΑΦΩΝΙΤΗΣ

Περιστατικά, καταστάσεις όσο και γεγονότα όπως αυτά που ζούμε το τελευταίο διάστημα θέτουν πλέον το ερώτημα: κοινωνία υπάρχει;

Διότι κοινωνία αν μη τι άλλο πρέπει να σημαίνει,  τουλάχιστον ένα μίνιμουμ αλληλεγγύης ανάμεσα στις ομάδες που την αποτελούν, ενώ αντιθέτως αυτό που διαπιστώνεται καθημερινά είναι αδιαφορία και ακραία εχθρότητα της μιας προς όλες τις άλλες, κάθε φορά, κοινωνικές ομάδες.

Δεν χρειάζεται να πάμε πίσω μακριά, αρκούν τα περιστατικά της Κερατέας, των ιδιοκτητών φορτηγών, και τώρα των ιδιοκτητών ταξί. Η αυθαιρεσία σε όλο της το μεγαλείο. Η ανωριμότητα πολλών πολιτών - πάρα πολλών πολιτών - εύκολα διαπιστώσιμη δια γυμνού οφθαλμού.

Άγριες συμπεριφορές, ακραίες διεκδικήσεις - εκτός χρόνου και συνθηκών - όσο και πλήρης αδυναμία συναίσθησης της πραγματικότητας εκ μέρους του μεγάλου ποσοστού της κοινής γνώμης. Δύο είναι οι κατηγορίες που χαρακτηρίζουν και διακρίνουν τον νεοέλληνα : η μία αφορά αυτούς που έχουν αντιληφθεί το τι συνέβη στον τόπο αλλά και τον κόσμο ολόκληρο και η άλλη κατηγορία αφορά εκείνους που δεν αντελήφθησαν το παραμικρό και ούτε προτίθενται να προσπαθήσουν προς τούτο.

Δεδομένης δε της Δημοκρατίας που δεν απαιτεί διαπιστευτήρια από κανέναν πολίτη και θεωρεί αυτονόητα τα πολιτικά δικαιώματά του, αναλογίζεται κανείς εν προκειμένω σε αυτή συγκυρία , την καταστροφικότητα της ψήφου αν αυτή υπό τις παρούσες συνθήκες παρήγαγε εκλογικό αποτέλεσμα. Κατά τη γνώμη μας θα ισοδυναμούσε με την εξόρυξη των οφθαλμών από τον ενδιαφερόμενο να ιδεί το φως του.

Τίθεται λοιπόν το ερώτημα, τίθεται ο προβληματισμός  για τη φύση και τη συνοχή της κοινωνίας μας  με την ελπίδα οι αρνητικές ενδείξεις να αποδειχθούν διαψεύσιμες. 

Η κυνική ή ρεαλιστική ενδεχομένως άποψη της πάλαι ποτέ Σιδηράς κυρίας Θάτσερ πως « κοινωνία δεν υπάρχει» και το μόνο ζητούμενο που απομένει είναι, το πώς διαχειρίζεται κανείς το σύνολο των ομάδων που την συν-αποτελούν και βρίσκονται σε αέναη μεταξύ τους αντιπαλότητα ή και εχθρότητα ακόμη, δεν μπορεί να θεωρηθεί, νομίζουμε, πραγματικότητα ισχύουσα για την Ελλάδα που να επιτρέπει παράλληλα καλλιέργεια ελπίδων για το μέλλον του τόπου.

Με την επικρατούσα νοοτροπία, με αυτές τις συμπεριφορές, με την απώθηση της πραγματικότητας μόνο σε παμμέγιστο απρόσμενο θαύμα μπορούμε να στηρίξουμε τις ελπίδες σωτηρίας και προόδου της πατρίδας μας!