Τελικά κάτι εξάγουμε!

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΝΤΕΛΙΔΑΚΗΣ

Ένας από τους χειρότερους εφιάλτες για ένα γιατρό είναι να  γνωρίζει τη ασθένεια και το συγκεκριμένο μικρόβιο που την προκαλεί και όμως να μην έχει τα κατάλληλα θεραπευτικά αντιβιοτικά.

Δυστυχώς οι καταστάσεις αυτού του τύπου γίνονται κατά τα τελευταία χρόνια συχνότερες.  Το ΚΕ.ΕΛ.Π.ΝΟ (Κέντρο Ελέγχου Πρόληψης Νοσημάτων) αναφέρει, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Υγείας στις 07/04, ότι τα μικρόβια που απομονώνονται στα ελληνικά νοσοκομεία εμφανίζουν μεγάλη ανθεκτικότητα στα διάφορα αντιβιοτικά, ενώ αρκετοί μικροοργανισμοί έχουν διοχετευθεί από τη χώρα μας, στην Ευρώπη.

Η αλόγιστη χρήση των αντιβιοτικών, η ανεπάρκεια τήρησης των μέτρων πρόληψης της μετάδοσης των μικροβίων μέσα στα νοσοκομεία και η χορήγηση σήμερα εντατικών θεραπειών, έχουν οδηγήσει σε μια νέα κατάσταση που εξελίσσεται απειλητικά.

Το πρόβλημα γίνεται ακόμη πιο τραγικό στην περίπτωση των ένδον νοσοκομειακών λοιμώξεων, οι οποίες κάποτε αποκαλούνται και δευτερογενείς.  Εξαιτίας της ανθεκτικότητας του 80% των μικροβίων, που απομονώνονται σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας στα ελληνικά νοσοκομεία, η θεραπεία των αντίστοιχων λοιμώξεων είναι αρκετά δύσκολη.

Έτσι η χώρα μας έχει βρεθεί τα τελευταία χρόνια στο στόχαστρο διεθνών οργανισμών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ οι ασθενείς από την Ελλάδα υφίστανται έλεγχο πριν εισαχθούν σε νοσοκομεία της Ολλανδίας, της Γερμανίας, και των Σκανδιναβικών χωρών.

«Υπάρχουν τουλάχιστον 10 δημοσιεύσεις σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά, όπου συζητείται η διασπορά από την χώρα μας μικροοργανισμών σε ευρωπαϊκά νοσοκομεία, μέσω ασθενών που διακομίστηκαν από την Ελλάδα σε νοσοκομεία της Β. Ευρώπης, με επακόλουθο την πρόκληση επιδημικού επεισοδίου», αναφέρει το ΚΕΕΛΠΝΟ.

Δυστυχώς, τα αρνητικά αυτά συμπεράσματα, που ευθέως αφορούν τα Ελληνικά Νοσοκομεία, ιδιωτικά και δημόσια, δεν είναι σίγουρα ανεξάρτητα από την συνολική εικόνα που  η Ελλάδα τον τελευταίο καιρό μεταδίδει προς τα έξω.

Προς την κατεύθυνση της ανάσχεσης του μεγάλου αυτού προβλήματος είναι η παρουσίαση κείμενου από την ΠΟΥ (Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας) «διακήρυξης πολιτικής δέσμευσης» για την αντιμετώπιση του μεγάλου αυτού προβλήματος της Δημόσιας Υγείας, με στόχο να συζητηθεί και να υπογραφεί από όλους τους φορείς που κινούνται στον γενικότερο χώρο της υγείας σε μια συμβολική πράξη αναγνώρισης του προβλήματος.

Δεδομένης της αναφοράς σε «πολιτική δέσμευση» και δεδομένου του κακού παρελθόντος της πολιτικής παρέμβασης «ίδωμεν και εις ημάς μόνον έχομε να ελπίζομε»!