Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΡΑΦΩΝΙΤΗΣ
Το εκκρεμές ταλαντώνεται σε αυτή τη χώρα αενάως στα όρια, ουδέποτε ισορροπεί ή ηρεμεί ακίνητο στο μέσο της ταλάντωσης.
Εξαγριωμένοι πάντοτε, αλλάζοντας κάθε φορά απλώς τον στόχο, πυροβολούμε. Κατά κανόνα αστοχούμε, δε μας νοιάζει και πολύ, μας αρκεί ο κρότος του όπλου. Του συρμού είναι στις μέρες μας να πυροβολούμε τους κοινοβουλευτικούς, ακριβώς τα πρόσωπα εκείνα που εμείς πριν λίγο με αμετροεπή μάλιστα φανατισμό ψηφίσαμε.
Το τσιτάτο που γίνεται αυτομάτως αποδεκτό και ταυτόχρονα είναι εξαιρετικά δημοφιλές αφορά την κατάργηση της ασυλίας των Βουλευτών. Λες και πρόκειται για ένα άνευ αιτίας και λόγου προνόμιο των εκπροσώπων του Λαού.
Ουδείς αποπειράται να αναρωτηθεί έστω, τι ήταν εκείνο που κάποτε στο παρελθόν οδήγησε τον νομοθέτη σε αυτή την ρύθμιση, που αποσκοπούσε στην θωράκιση των λειτουργών της Δημοκρατίας από τους φανατικούς αντιπάλους τους που με την παραμικρή ή και χωρίς αφορμή τους αδρανοποιούσαν, τρέχοντάς τους στα δικαστήρια. Η ευθύνη των πολιτικών διαχρονικά για την καλλιέργεια αυτής της αντίληψης είναι μεγάλη και γνωστή, ωστόσο η εξαφάνιση της πρόνοιας προστασίας των μπορεί γρήγορα να αποδειχθεί μεγάλο λάθος.
Παράδειγμα κακής, μεταξύ πολλών άλλων, εφαρμογής του νόμου πασιφανώς υπήρξε η καταψήφιση της πρότασης για την άρση ασυλίας της κ. Μιλένα Αποστολάκη για υπόθεση οικογενειακών διαφορών της, με τελικό αποτέλεσμα να καταδικαστεί ή Ελληνική Βουλή να πληρώσει πρόστιμο και τα δικαστικά έξοδα και τούτο από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.........
Παράδειγμα κακής, μεταξύ πολλών άλλων, εφαρμογής του νόμου πασιφανώς υπήρξε η καταψήφιση της πρότασης για την άρση ασυλίας της κ. Μιλένα Αποστολάκη για υπόθεση οικογενειακών διαφορών της, με τελικό αποτέλεσμα να καταδικαστεί ή Ελληνική Βουλή να πληρώσει πρόστιμο και τα δικαστικά έξοδα και τούτο από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.........
Ο υφιστάμενος νόμος πρέπει να αλλάξει αλλά όχι να καταργηθεί. Οι Βουλευτές απαιτείται πλέον να λειτουργούν προσεκτικότερα, όσον αφορά την εφαρμογή του και να τον στηρίζουν με την σοβαρότητα που τους διακρίνει.
Η Δημοκρατία δεν είναι θεσμός του ράβε ξήλωνε που λειτουργεί υπό το κράτος των πρόσκαιρων εντυπώσεων και της συγκυρίας. Θυμίζουμε το ασυμβίβαστο επαγγέλματος και βουλευτικής ιδιότητας και την επαναφορά στα προηγούμενα ως ίσχυαν, λίγο διάστημα μετά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου