Πεταμένο βιός, άναρχη δόμηση, απολίτιστη καθημερινότητα!

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΡΑΦΩΝΙΤΗΣ

Με αφορμή την διευθέτηση, του χρόνιου προβλήματος, που ακόμη μια φορά αποτολμάτε εκ μέρους της Πολιτείας, των αυθαιρέτων κτισμάτων που φύτρωναν δεκαετίες τώρα ανά την επικράτεια σε βουνά, λαγκάδια, παραλίες , πόλεις, όσο και όπου οικισμός, σε ιδιοκτησία ή εν ανάγκη σε «ιδιοκτησία»,  καταπατώντας γη του Δημοσίου ή και του γείτονα, που παρεπιδημούσε αγνοώντας τον ελλοχεύοντα κίνδυνο, σκέπτεται κανείς και με την αφορμή αυτή, πόσοι πολλοί από εμάς ευθύνονται για την κατάντια του τόπου μας έως τις μέρες μας. και όχι μόνο οι πολιτικοί, που μας αρέσει κατηγορώντας τους, να απενοχοποιούμε εαυτούς και αλλήλους. 

Ένα εκατομμύριο και πάνω αυθαίρετα δεν έγιναν από άλλους, ξένους, Εοκικούς, Αμερικανούς, Τροϊκανούς, κατακτητές και όποιον άλλον. Κτίστηκαν από τον αυθαιρετούντα κατά εξακολούθηση νεοέλληνα με την συνοδό αβελτηρία του πολιτικού κόσμου!

Η σύγχρονη Ελλάδα οικιστικά «αναπτύχθηκε» όλως τυχαίως από την «πρωτοβουλία» του αυθαίρετου οικιστή και την απουσία οράματος, σχεδίου, και αισθητικής όσο και ηθικής καλλιέργειας όσων κυβέρνησαν τα τελευταία πενήντα χρόνια, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, αυτόν τον δύσμοιρο τόπο.

Κόποι στην ξενιτιά μετατράπηκαν σε εμβάσματα  για κτίσματα σεισμικός ευάλωτα, εκτεθειμένα στο κρύο και τη ζέστη και με κοντινή στην ημερομηνία ανέγερσής τους την ημερομηνία λήξης του κύκλου ζωής τους .

Η Πολιτεία  ουδέποτε ουσιαστικά δεν σχεδίασε το μέλλον της Χώρας, απλώς εκ των υστέρων και καταϊδρωμένη προσπαθούσε να ξεμπλέξει τα κουβάρια που άφηνε να δημιουργηθούν. Άφησε έτσι απροστάτευτο τον πολίτη να σπαταλά το βίος του σε νυχτοκάματα σε επιτήδειους-απατεώνες εργολάβους και επίορκους στην πλειονότητά τους δημόσιους λειτουργούς που κοίταζαν αλλού, όσο το έγκλημα συντελούνταν.

Η Πολιτεία παράλληλα και εξακολουθητικά ένοιωθε πάντοτε ανήμπορη να αντιμετωπίσει τους ισχυρούς που ασχημονούσαν ανεγείροντας μεγαθήρια στις ακτές, πάνω στον αιγιαλό, και την προκλητικότητα που συνόδευε την πράξη, όσο και τον αποκλεισμό πρόσβασης στις ακτές  του πόπολο.

Έτσι τα συμφέροντα θεμελιώθηκαν, απόκτησαν τούβλα και σοβάδες, μετατράπηκαν σε κυριολεκτικώς «ακίνητα»  και αμετακίνητα και η αυθαιρεσία σε καθεστώς.

Φτωχός και πλούσιος έγιναν «ένα» απέναντι στις σπάνιες αναλαμπές του Κράτους να επιβάλλει το νόμο και την ευρυθμία. Η αυθαιρεσία συγχέεται πλέον με την ελευθερία και τα δημοκρατικά δικαιώματα και το όλον πράγμα δεν μαζεύεται

Λύπη για τον φτωχό που θα νομιμοποιήσει την μεταξύ των άλλων επικίνδυνη παράγκα του (ίσως θα έπρεπε να νομιμοποιούνται μόνο όσα προηγουμένως ελέγχονται αντισεισμικά), θυμός για τους προκλητικούς των αιγιαλών και των δασών, αμφιβολίες για τον αν από τούδε και στο εξής η μελλοντική Πολιτεία θα σέβεται τον εαυτόν της και θα εξαφανίσει την οικιστική αυθαιρεσία. Όσο ζω ελπίζω!