Το καράβι βουλιάζει!

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ  ΖΑΡΑΦΩΝΙΤΗΣ

Έπεσε από καιρό σε ξέρα. Τα νερά κατακλύζουν τα αμπάρια. Το ρήγμα στα ύφαλα είναι μεγάλο. Το πλοίο χάνεται και οι επιβάτες θα πνιγούν!

Αλλά καπεταναίοι, πλήρωμα και επιβάτες είναι εξαιρετικά θυμωμένοι με τον ναυπηγό και τα Ναυπηγεία που το έκτισαν όσο και με αυτούς που έκαναν την παραγγελία κατασκευής. Που καιρός να φροντίσουν να βουλώσουν το ρήγμα μιας  και διεκδικούν ο καθένας το αλάθητο προς τούτο!

Και τι θα γίνει με τους πονόψυχους βουλευτές που νοιάζονται για τον Λαό που υποφέρει και πονάει;  Και ιδού το τραγικό δίλημμα πως τελικώς απαντιέται: για να μην πονά άσε τον να πεθάνει!

Ένας χρόνος και μισός δεν μας άρκεσε να καταλάβουμε το μέγεθος του προβλήματος της Χώρας. Αντί να φταιει το κακό που μας βρήκε, φταιει ο γιατρός που διέγνωσε τη νόσο και μας αποκάλυψε την αλήθεια!

Η επέμβαση για να έχει πιθανότητες επιτυχίας έπρεπε να γίνει αμέσως και σωστά. Εμείς του ανακοινώναμε τη διάγνωση παράγραφο-παράγραφο και τη θεραπεία ανώδυνη μην και του κακοφανεί.

Τώρα η νόσος προκάλεσε και άλλες βλάβες και η έκβαση της θεραπείας πιο θολή. Οι θεράποντες, Ευρωπαίοι-εταίροι και άλλοι, για το συμφέρον τους προκειμένου να μην επεκταθεί ως πανδημία το φαινόμενο, ενήργησαν αναλόγως αλλά εμείς κραυγάζουμε μόνο την αθωότητά μας καταγγέλλοντάς τους, ότι για να μας βάλουν στην εντατική μας παίρνουν και φακελάκι.

Οι βουλευτές μας ως γνήσιοι εκπρόσωποι του Λαού σκέπτονται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο και τις ίδιες λύσεις προτιμούν. Υποκριτικά αποδέχονται τις ευθύνες, έτσι γενικώς, του πολιτικού Συστήματος για ότι προέκυψε. Κρύβονται μέσα στο μέγεθος του Πολιτικού Συστήματος.

Πρόσωπα δίχως ηγετικά προσόντα στελέχωσαν ανέκαθεν τα κόμματα ενώ το κατεξοχήν ζητούμενο για το ρόλο ήταν τα όσα πολλά συνθέτουν τον ηγέτη. Μέτριοι έως ακατάλληλοι άνθρωποι ταλαιπώρησαν τη πολιτική και την εξέθεσαν στα μάτια του Λαού.

Άνθρωποι που αδυνατούν να αντιληφθούν τη πολιτική του Ηγέτη και αυτού του δικού τους κόμματος υπονομεύουν άθελά τους τόσο τον Ηγέτη όσο και τη παράταξή τους, όποια και αν είναι αυτή.

Το πολιτικό Σύστημα έχτισε δεκαετίες τώρα τη σημερινή παρακμή του. Επέτρεψε και εξέθρεψε τη μετριότητα παντού και προ πάντων μέσα στις τάξεις του. Αντί να ισχύουν τα αυστηρότερα κριτήρια επιλογής στελεχών στους κομματικούς μηχανισμούς, επικρατούσαν οι διαθέσιμοι, οι ανεπάγγελτοι, οι έχοντες απλώς προσωπικές φιλοδοξίες και απεριόριστο χρόνο στους κομματικούς διαδρόμους.

Τα προσοντούχα και άξια πολιτικά στελέχη με την ταυτόχρονη παρουσία τους νομιμοποιούσαν τις μετριότητες. Στη λογική του «δεν περισσεύει κανείς» περίσσεψε η απαξίωση της Πολιτικής και των πραγματικών Πολιτικών Προσώπων.

Όλοι όσοι έχουν πείρα συμμετοχής στα κοινά γνωρίζουν το πόσο δυσχερέστερο για τον εκάστοτε Αρχηγό υπήρξε και παραμένει το να διαχειριστεί τα κομματικά στελέχη παρά να κυβερνήσει το Λαό!!