Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΡΑΦΩΝΙΤΗΣ
Η Ελλάδα, Χώρα και Λαός, βρίσκονται σε πολύ δύσκολη θέση. Τούτο είναι δεδομένο, αδιαμφισβήτητο.
Στην κατάσταση αυτή κατέληξε δια μέσου μιας μακρόχρονης πορείας, όπου τα πράγματα αντιμετωπίζονταν με μεγάλο ποσοστό λαθών. Και τούτο είναι δεδομένο, επίσης αδιαμφισβήτητο.
Στην περίοδο της δεύτερης θητείας της κυβέρνησης Καραμανλή προφανώς ο έλεγχος χάθηκε ολοσχερώς ενώ παράλληλα η διεθνής οικονομική κρίση επιδείνωσε τα αρνητικά μεγέθη.
Έχει όντως αξία να κατανοήσουμε τα αίτια όσο και τους υπεύθυνους που μας οδήγησαν μέχρις εδώ. Μεγαλύτερη ωστόσο αξία και σημασία έχει, αφενός η σωτηρία της Πατρίδας και η ανάπτυξη της οικονομίας της, αφετέρου. Το βάρος της προσοχής μας, όσο και των προσπαθειών μας ως Λαού, σε αυτά πρέπει να επικεντρωθεί, σχεδόν μόνο σε αυτά.
Όταν το καράβι βουλιάζει, δεν γίνεται αντιληπτή ως προτεραιότητα, το ανάθεμα στον ναυπηγό που το κατασκεύασε ή τον όποιον είχε την ευθύνη της παραγγελίας του. Προτεραιότητα είναι το να μη πνιγούμε.
Το ελληνικό κράτος ως δομή και ως λειτουργία δεν ανταποκρινόταν ανέκαθεν στις απαιτήσεις ενός σύγχρονου κράτους, ενώ η νοοτροπία των κρατικών λειτουργών, όσο και της κοινωνίας, στο μεγαλύτερο ποσοστό της, επιβάρυναν εν παραλλήλω την εικόνα και το αρνητικό κατά εξακολούθηση αποτέλεσμα.
Η κρίση, μας άνοιξε τα μάτια, είδαμε έτσι καθαρότερα. Είδαμε μέσα μας και ίσως είναι η πρώτη φορά που αντιλαμβανόμαστε κάποιο βαθμό συν-ευθύνης. Τούτο θεωρείται σπουδαία εξέλιξη συνειδητοποίησης για ένα Λαό, που συνήθισε να θεωρεί ότι τα δεινά του μόνο οι άλλοι τα προκαλούν, και μάλιστα, δια μέσου των αιώνων.
Είδαμε ακόμη πως είναι πάρα πολλά εκείνα που πρέπει να αλλάξουν ριζικά. Συναντούμε συχνά και ακούμε πολλούς να θεωρούν, κατά κάποιο τρόπο ευκαιρία το μνημόνιο, μιας και πιστεύουν πως καμιά από τις μεταξύ πολλών αναγκαίες από καιρό μεταρρυθμίσεις, δεν θα πραγματοποιούνταν ποτέ, από εμάς μόνους αυτόβουλα.
Έτσι και αλλιώς ο συναγερμός κτύπησε και θα εξακολουθήσει να ενοχλεί τα αυτιά μας για πολύ καιρό ακόμη, προκειμένου να μας κινητοποιεί να ενεργούμε συνεχώς αντίστοιχα των απαιτήσεων.
Συζητείται, με αφορμή την συνέντευξη της τρόικα το περιεχόμενο όσο και το στυλ της, το εάν πρέπει να προχωρήσει η Ελλάδα στην εκποίηση, την πώληση, την αξιοποίηση, την εκμετάλλευση και ότι άλλο της δημόσιας περιουσίας.
Η Ελλάδα και οι Έλληνες βρίσκονται σε εξαιρετικά δύσκολη θέση και σε ένα διεθνές περιβάλλον, γεμάτο και αυτό με τα δικά του προβλήματα από τις αβεβαιότητες της κρίσης.
Πρέπει λοιπόν να είμαστε πρωτίστως ρεαλιστές και ειλικρινείς με τον εαυτόν μας. Φαίνεται καθαρά, πέρα από τις αντιπαραθέσεις και τις ακραίες υπερβολές που διατυπώνονται ένθεν και εκείθεν, πως θα προχωρήσουμε στην αξιοποίηση μέρους της δημόσιας περιουσίας και θα αναγκαστούμε επίσης να εκποιήσουμε ένα άλλο τμήμα αυτής.
Επενδυτές διατιθέμενοι να κτίσουν επάνω σε δημόσια περιουσία δεν είναι πολλοί και μάλιστα στους καιρούς της αβεβαιότητος, ενώ εμείς επειγόμαστε όσο ποτέ άλλοτε.
Τα άνωθεν αναφερόμενα αποσκοπούν να βοηθήσουν την ρεαλιστική προσέγγιση του θέματος αφενός και την προσγείωσή μας αφετέρου. Διότι απέναντι σε αυτά επικρατεί η αντίληψη και είναι τούτο κατανοητό, σε ένα βαθμό, να θέλουμε κάθε τετραγωνικό εκατοστό του ελληνικού εδάφους να έχει έλληνες ιδιοκτήτες, πράγμα που ποτέ δεν ίσχυε και πάντως στις μέρες μας είναι ανέφικτο και εξωπραγματικό.
Αυτή είναι η ψυχολογία μας όταν ακούμε οτιδήποτε έχει σχέση με επενδυτές κτλ, ενεργοποιούνται αυτομάτως αντανακλαστικά άμυνας και κινδύνου. Απεναντίας πρέπει να επιδιώξουμε, κατά τρόπο πειστικό για τους επενδυτές, ντόπιους και ξένους, να ελκύσουμε την δραστηριοποίησή τους εδώ.
Τέλος δεν έχει νόημα πλέον να διατηρούμε την παραμικρή αμφισβήτηση στις προθέσεις όσων και όποιων κάθε φορά μας κυβερνούν, με την εντολή μας και την ευθύνη της ψήφου μας.
Οι παρουσιαζόμενες εξαιρέσεις δεν επιτρέπουν γενικεύσεις και ισοπεδωτικά συμπεράσματα. Η εκάστοτε κυβέρνηση είναι η κυβέρνηση όλων των Ελλήνων και της Ελλάδος.
Δικαίωμα αναφαίρετο βέβαια και απολύτως χρήσιμο είναι η κριτική εκ μέρους των πολιτών επί των επιλογών αλλά και των χειρισμών που κάθε φορά απαιτούνται.
Η παρέμβαση του πολίτη στα τεκταινόμενα αποσκοπεί στην συμπλήρωση των κενών πολιτικής, στην αποφυγή ενδεχομένων λαθών, στην βελτίωση των πολιτικών που εκπονούνται και εφαρμόζονται., στην διαρκή υπεράσπιση των δικαιωμάτων του.
Άλλωστε το δικαίωμα αυτό έχει ο Λαός ως διαρκές δικαίωμα και όχι ως στιγμιαίο εμπρός την κάλπη ανά τετραετία.
Το ασκεί ωστόσο με μέτρο, σεβόμενος θεσμούς και πρόσωπα που τους υπηρετούν.
Η ισοπέδωση των πάντων είναι προϊόν θυμού, ο θυμός δε, προκαλεί θόλωση διανοίας και αυτή με τη σειρά της, άδικη και επίσης επικίνδυνη συμπεριφορά.
Στην ομίχλη και στο σκοτάδι ανοίγουμε ορθάνοιχτα τα μάτια και εντείνουμε στο έπακρο τη προσοχή, αν θέλουμε να βγούμε σώοι και αβλαβείς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου