Νοσταλγίες!

Γράφει ο ΗΛΙΑΣ ΝΟΜΠΙΛΑΚΗΣ

Το πρωί βρέθηκα για δουλειά στην γειτονιά της Κηφισιάς που μεγάλωσα. Δεν ξέρω γιατί αλλά άφησα το αυτοκίνητο και είπα «θα περπατήσω από το παλιό μας σπίτι μέχρι το γυμνάσιο» .Ας δω τι έχει μείνει!

Ξεκίνησα λοιπόν αναπολώντας το ρέμα της σημερινής οδού Αριστείδου. Πάνε τα αηδόνια, πάνε τα δέντρα. Ευτυχώς έμεινε η βίλλα του Στρέϊτ και το ιδιωτικό εκκλησάκι του, μαζί βέβαια με την πολυκατοικία που κτίστηκε στον κήπο της βίλας.

Το σπίτι του Π. Μελά στην Κηφισιά το 1900.

Ανεβαίνω την Εμμανουήλ Μπενάκη, το σπίτι του Μελά, το σπίτι της Πηνελόπης Δέλτα στην θέση τους. Το σπίτι του Λεκάκου και αυτό εκεί, όμως κλειστό και μάλλον εγκαταλελειμμένο.

Το σπίτι της Πηνελόπης Δέλτα στην Κηφισιά.

Διαπιστώνω με ευχαρίστηση ότι η οδός Στεφάνου Δέλτα διατηρείται στην εικόνα του 1965 -70 με μικρές διαφορές. Συνεχίζω την οδό Κανάρη. Πάει το super market του Πλάτωνα, το σπίτι του Σινανιώτη υπάρχει αλλά και εδώ ο κήπος κτίστηκε, πάει ο φούρνος του Θέμη, πάει το σπίτι του Λεμπέση, του καλού μας δάσκαλου, πάει το μπακάλικο του Χατζηαναστασίου, πάει το μπακάλικο του Θοδωρή Γεωργαντά. Από εκεί και πάνω διατηρούνται σπίτια της μαθητικής μου μνήμης.

Πλατεία της Κηφισιάς το 1920.

Παρηγοριά είναι η παραμονή της «αμπολής» στο πλάι του δρόμου. Δεν τρέχουν σήμερα νερά, αλλά που ξέρεις.....

Φτάνω στην Λεβίδου και πάω στο γυμνάσιο. Τι ωραίο μου φάνταζε το 1965 όταν πήγαμε εκεί από το Μοναστηράκι της Κηφισιάς στην Λεωφόρο. Ωραίο κτίριο φρεσκοβαμμένο και είχε και ωραία αυλή. Δεν μπήκα μέσα γιατί οι πόρτες ήταν κλειστές.

Θυμήθηκα την παρέα που φεύγαμε μπουλούκι για τα σπίτια μας. Τον Βαγγέλη Πανόπουλο, τον Βασίλη τον Πέππα, τον Στέλιο Τσακίρη, την Σοφία, την Αθηνά, την Κατερίνα.....

Να είναι καλά όλοι τους με τις οικογένειες τους! Ωραία βόλτα μετά από 40 χρόνια!

Καλά Χριστούγεννα.