Των Ελλήνων τα ανθρώπινα δικαιώματα!

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ  ΖΑΡΑΦΩΝΙΤΗΣ

Θέλω το σπίτι μου, θέλω τη γειτονιά μου, θέλω τη πόλη μου, θέλω τη πατρίδα μου. Θέλω τις συνήθειές μου, θέλω την ασφάλειά μου, θέλω την ελευθερία μου.

Θέλω να καμαρώνω για ότι σπουδαίο μου παρέδωσαν οι πρόγονοί μου, θέλω πίσω την Αθήνα μου που τόσα πολλά σημαίνει για μένα και για κάθε άνθρωπο όπου γης επίσης.

Επιθυμώ να γίνουμε περισσότεροι σε αυτό το τόπο αλλά προτιμώ να είναι τα παιδιά μου αυτοί, επιθυμώ να μου μοιάζουν οι γείτονές μου, να μιλούν την ίδια γλώσσα με μένα για να μπορώ εύκολα να συνεννοηθώ και να συνεργαστώ μαζί τους, επιθυμώ να έχω εγώ επιλέξει την εξέλιξη, την όποια εξέλιξη στην πατρίδα μου, να μην μου προκύπτει ούτε να μου επιβάλλεται.

Προτιμώ να αντιμετωπίζω τα ήδη πάμπολλα δικά μας προβλήματα, τη γηγενή εγκληματικότητα, τη δική μου διαπλοκή, τους δικούς μου μέτριους πολιτικούς και τους ανίκανους, αλλά και να ελπίζω στους χαρισματικούς εξ αυτών.

Προτιμώ να διαπιστώνω το αλαλούμ της πολεοδομικής πραγματικότητας και τη πρακτική του αυθαίρετου έλληνα οικιστή που καταστρέφει το περιβάλλον, τη πόλη του, το χωριό του, το σπίτι του, την αισθητική του, την αξιοπρέπειά του και τέλος το ίδιο το βίος του.

Προτιμώ πάντα να ελπίζω πως θα φτιάξω καλύτερα τα πράγματα στη χώρα μου και εν πάση περιπτώσει θα επιλύω εγώ τα προβλήματά μου, αισθανόμενος αυτεξούσιος και κύριος του εαυτού μου, της πόλης μου, της Χώρας μου.

Δεν ανέχομαι, δεν αντέχω και άλλα και περισσότερα ακόμη προβλήματα και μάλιστα ανεξελέγκτως εισαγόμενα που με κατακλύζουν και νοιώθω να με καταπλακώνουν. Το μέγεθος τους είναι μεγαλύτερο από τις καλύτερες ανοχές μου ακόμη και από την ανθρωπιά μου θα έλεγα. Ενοχλούμε στο ελάχιστο και θυμώνω στο μέγιστο.

Δεν μπορώ άλλο να εξαναγκάζομαι σε πάνω από τις όριά μου προσαρμογές ως προς τον τρόπο ζωής μου και να βιώνω στο πετσί μου την υποβάθμιση της μέχρι χθες καθημερινότητάς μου.

Αυτά και άλλα κατακλύζουν το μισό του μυαλού μας. Το άλλο μισό βασανίζεται να κατανοήσει τους δυστυχισμένους που έρχονται στο Παράδεισο της Ελλάδας, της Ευρώπης γενικότερα, κυνηγώντας στον ήλιο μας, τη μοίρα τους.

Έχουμε εμείς πρώτα συνειδητοποιήσει την ιερότητα του προσώπου που αναζητεί, υπερβαίνοντας τα πάντα, να βρει τρόπο επιβίωσης για αυτόν και την οικογένειά του. Κατανοούμε αυτόν που ξεριζώνεται από τη πατρίδα του, τους δικούς του, από ό,τι αγαπά και λατρεύει, σπρωγμένος από την αδυσώπητη ανάγκη.

Έρχεται από χώρες όπου οι επικρατούσες καταστάσεις εμποδίζουν τη στοιχειώδη ανάπτυξη και όπου η εξαθλίωση αποτελεί το περιβάλλον που αντικρίζει κανείς αφής ανοίξει τα μάτια έως ότου εγκαταλείψει τα γήινα.

Έρχεται από χώρες όπου επικρατεί η ακραία μορφή εκμετάλλευσης  ανθρώπου από άνθρωπο και έννοιες όπως αυτή της ελευθερίας και της Δημοκρατίας είναι έννοιες  προφανώς ακατανόητες και στην καλύτερη περίπτωση δυσνόητες. Χώρες σκληρές για τους ανθρώπους, τα ανθρώπινα δικαιώματα και όλα όσα εμείς, παρά τα παράπονά μας, έχουμε κατακτήσει και απολαμβάνουμε. Χώρες με δικτατορίες.

  .  

Ανάμεσα σε αυτές τις σκέψεις και σε αυτά τα συναισθήματα ισορροπούμε ή προσπαθούμε να ισορροπήσουμε οι σύγχρονοι Έλληνες και να αντιμετωπίσουμε το όντως μεγάλο πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης διατηρώντας οπωσδήποτε την αξιοπρέπεια της κοινωνίας μας και τον αυτοσεβασμό της.

Το πρόβλημα απαιτεί τη λύση του και το μέγεθός του δεν μπορεί να λειτουργεί πλέον αναβλητικά και έτσι να μεγεθύνεται κι΄ άλλο!

Επιβάλλεται επί τέλους η συναντίληψη και η αποφασιστική υλοποίηση των αποφάσεων που θα οδηγήσουν στην αναστροφή της απαράδεκτης κατάστασης και στην αποφυγή παράλληλα της δημιουργίας στρεβλώσεων στις αντιλήψεις των συμπατριωτών μας μεταξύ των οποίων ο ρατσισμός θα ήταν ότι χειρότερο να απομείνει, ως εγκαταστημένο μόνιμα χαρακτηριστικό στη προσωπικότητα του Έλληνα!