Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

Η απελπισία γεννά την δίψα της ελπίδας!

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΡΑΦΩΝΙΤΗΣ

Η κλίση του δρόμου γίνεται πιο ανηφορική διότι η κρίση εντείνεται και απλώνεται! Η κλίση της ανηφόρας μεγαλώνει επίσης διότι η νέα κυβέρνηση Παπαδήμα  είναι υποχρεωμένη να εφαρμόσει όσα η απελθούσα ως μονοκομματική αδυνατούσε εκ των πραγμάτων να διεκπεραιώσει  μόνη της. Η συγκυβέρνηση ΠΑ.ΣΟ.Κ, ΝΔ, ΛΑΟΣ και στηριζόντων ενισχύει την δυνατότητα και πιθανότητα επίτευξης των στόχων.


Η αλήθεια για την πραγματικότητα που χαρακτηρίζει την οικονομία μας, την διεθνή κατάσταση, τα μέτρα που απαιτούνται για την εξυγίανση των δημοσιονομικών μεγεθών κ.ο.κ. πρέπει να λεχθεί κατά τρόπο απολύτως σαφή και κατανοητό στον Λαό.  Αποτελεί η αλήθεια αυτή το πρώτο βασικό εργαλείο στη διάθεση της νέας ηγεσίας.

Τη συνεργασία των κομμάτων που συμμετέχουν ή στηρίζουν τη νέα κυβέρνηση οφείλουν να την καταστήσουν ουσιαστικότατη στο περιεχόμενο της. Οι ευκαιρίες τέλειωσαν για την χώρα μας, μας περιμένουν ασύλληπτα πράγματα αν δεν τα καταφέρουμε και τώρα.

Η κρίση συγκλόνισε διευκολύνοντας έτσι τις επιτακτικές υπερβάσεις και επέβαλλε τον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας στην οποία μεταξύ άλλων πρέπει πρυτανεύουν τα κριτήρια ποιότητας και υπερεπαρκούς καταλληλότητας των προσώπων που την απαρτίζουν. Σπουδαίο αυτό ως νέο στοιχείο για τη ποιότητα του πολιτικού συστήματος στο μέλλον.

Ο Λαός, οι επιμέρους επαγγελματικές τάξεις και ο καθένας πολίτης ξεχωριστά αναλαμβάνουν, εντός αυτής της πρωτόγνωρης για τη Χώρα και την Ευρώπη κατάστασης ότι τους αναλογεί στην υπερπροσπάθεια που απαιτείται.

Ο Λαός, όλοι μας οφείλουμε να ανταποκριθούμε στην ιστορική μας ευθύνη και να επιδείξουμε αντοχή, ωριμότητα  και προπάντων σοφία.

Η νέα κυβέρνηση έχει περιγράψει, βάσει της συμφωνίας των κομμάτων που την σχημάτισαν, τον ρόλο της και τα όρια των αρμοδιοτήτων της μέχρις τις εκλογές . Ευχής έργον κατά την διάρκεια της νέας διακυβέρνησης να κατανοηθεί από τα κόμματα αυτά που την στηρίζουν και την κοινωνία πόσο σημαντική ήταν πάντοτε η συνεργασία, πόσον μάλλον σήμερα, που τα πράγματα το απαιτούν.

Αν δε χρειαστεί να επαναπροσδιοριστούν τα όρια , το περιεχόμενο όσο και ο χρόνος ζωής του παρόντος εγχειρήματος πρέπει να αποτολμηθεί και αυτή ακόμη η υπέρβαση, άλλωστε μάλλον μια τέτοια στάση θα βελτιώσει την εικόνα των συγκυβερνώντων κομμάτων στα μάτια του εκλογικού Σώματος παρά θα την τρώσει ενώ παράλληλα και κυρίως θα βοηθήσει καίρια το εγχείρημα σωτηρίας.

Όσο το πρόβλημα μεγεθύνεται και όσο η κρίση βαθαίνει επιβάλλεται αντί του πανικού και της σύγχυσης που αυτός προκαλεί η επιστράτευση της νηφαλιότητας. Οι ηγέτες χρειάζονται και αυτοί συμπαράσταση και στήριξη και βέβαια καθόλου υπονόμευση.

Ο ορθολογισμός μας να καθορίζει στο εξής την αυστηρότητα της κριτικής μας αλλά και η επιεικής αποτίμηση του έργου της πολιτικής ηγεσίας να αποκαλύπτει την συνειδητοποίηση εκ μέρους μας του μεγέθους και της πολυπλοκότητας της κρίσης που διαχειρίστηκαν και εξακολουθούν αντιμετωπίζουν. Στην Δημοκρατία άλλωστε ουδέποτε υπήρξε αμελητέα η ευθύνη όσο και η συμβολή παράλληλα του Λαού στη «συγγραφή» της ιστορίας.

Η συγκυρία καλεί την ηγεσία και τον λαϊκό παράγοντα να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων. Μεγαλοστομίες και τακτικισμοί εκ μέρους των πολιτικών παραγόντων δεν έχουν πλέον θέση αλλά και δεν πρόκειται να γίνουν ανεκτοί.

Παράλληλα αναποτελεσματικοί και πιθανότατα επιπλέον επιβαρυντικοί της υφιστάμενης κατάστασης  ιδίως δε των ίδιων των εργαζομένων φαίνονται να αποδεικνύονται οι διαρκείς απεργιακές κινητοποιήσεις που μέχρι στιγμής δεν επέφεραν το παραμικρό επιδιωκόμενο αποτέλεσμα ενώ συνέβαλλαν στην περαιτέρω επιδείνωση και στη βύθιση της ελληνικής οικονομίας.

Μόνο ο βαθιά πολιτικοποιημένος συνδικαλισμός αποδίδει χωρίς να καταστρέφει συνάμα και αξιοποιεί τους αγώνες που η φύση του απαιτεί. Αδιέξοδοι αγώνες δημιουργούν την πεποίθηση αναποτελεσματικότητάς τους και επιπλέον ίσως υπονομεύσουν το κύρος τους θεωρούμενοι ως υποκινούμενοι από κομματικές σκοπιμότητες και φανατισμού υπερβολές.

Μοιάζει ίσως υπερβολικό να διατυπωθεί πως προϋπόθεση σωτηρίας της Χώρας είναι η σωτηρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση είναι η σωτηρία του ευρωπαϊκού νομίσματος.

Αν αυτό επιτευχθεί μένει η πείρα της κρίσης να μετουσιώσει το ανεπαρκές συνοθύλευμα οδηγώντας σε ενοποιούμενη και ενιαία επιτέλους χάριν των Λαών της Ηνωμένη Ευρώπη!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου