Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Να φωτίσουμε μπροστά....να δούμε τη πραγματικότητα και το μέλλον!

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΡΑΦΩΝΙΤΗΣ

Άντε τώρα να εξηγήσεις στον δυστυχισμένο άνθρωπο τα αίτια της δικής του δυστυχίας αλλά και τόσων άλλων σαν και αυτόν. Αυτός μόνο ξέρει το πρόβλημά του ή έτσι τουλάχιστον νομίζει.

Αυτός ήδη έχει καταλήξει σε τελικά συμπεράσματα και δεν προτίθεται να ακούσει καν, διαφορετική εκδοχή. Έχει κατανείμει ήδη τις ευθύνες, με απόλυτη πεποίθηση εκεί που αυτές κατ’ αυτόν αναλογούν και διαθέτει ακόμη και το σκεπτικό της καταδικαστικής απόφασης των ενόχων. Άσε που και πολλοί άλλοι, ίσως οι περισσότεροι, συμφωνούν μαζί του στις διαπιστώσεις του, έτσι τον ενισχύουν, είναι και αυτοί άλλωστε το ίδιο φορτισμένοι, αγανακτισμένοι και σε απόγνωση όπως αυτός.


Εσύ είσαι απέναντί του απλώς μια εξαίρεση, που ψάχνεις ακόμα, μελετάς και επιδιώκεις προοπτικές. Τι κάθεσαι τώρα και του μιλάς, λέγοντάς του πως πρέπει να βρεθεί μια λύση και πως τούτο επείγει και είναι το πρωταρχικό. Αυτός μεταξύ των άλλων είναι πεπεισμένος πως λύση δεν υπάρχει και ούτε θα υπάρξει.

Στην αρχή διαπίστωνε πως αυτός ένα ξέρει, πως αυτοί που τα έκαναν έτσι αυτοί να τα φτιάξουν, δεν είναι δική του δουλειά. Μετά μετέπεσε στην αντίθετη διάγνωση, σιγά μην περιμένουμε την λύση από τους ίδιους που δημιούργησαν τη κρίση. Κατέληξε τέλος να μην περιμένει τίποτε, εκτός ίσως της  ολοκληρωτικής καταστροφής.

Άσε, συζήτηση δεν γίνεται, παρά μόνο μια αδιέξοδη αντιπαράθεση ανάμεσα σε έναν  απελπισμένο από την μια και σε ένα που έχει επιστρατεύσει την αισιοδοξία για να αντιμετωπίσει τα πράγματα, από την άλλη. Προφητεύει αυτός την Δευτέρα Παρουσία και εσύ τολμάς να μην πιστεύεις σε Αυτήν; Τότε στο πυρ το εξώτερον. Άπιστε!

Ωστόσο δίκιο έχει όταν βλέπει τη ζωή του άνω κάτω. Έχει δίκιο να δυσανασχετεί, να εξοργίζεται για ότι η κακή του τύχη του επεφύλαξε τελευταίως, να μη ξέρει τι του συμβαίνει και τι άλλο ακόμη θα του προκύψει ξημερώνοντας κάθε μέρα που ανοίγει τα μάτια του.

Αλλά οι ζωντανοί οργανισμοί ενστικτωδώς υπερασπίζονται την ζωή τους και μάχονται για αυτήν. Δεν αφήνονται στην κατάθλιψη που οδηγεί μαθηματικά στην αδράνεια και την ήττα.

Δράση βέβαια δεν νοείται μόνο και αποκλειστικά η διαμαρτυρία ούτε μόνο οι ατέρμονες απεργίες που παραλύουν τελικώς τα πάντα και επιδεινώνουν μια κατάσταση που δεν αντέχει άλλη κακοποίηση.

Η γενικευμένη κατάθλιψη έρχεται να προστεθεί ως βαρίδι που τραβάει βαθύτερα τη κρίση και απενεργοποιεί την ώρα που επειγόντως απαιτητή είναι η εγρήγορση και η υπερπροσπάθεια για τη σωτηρία μας.

Ας αντέξουμε γιατί ο δρόμος είναι και μακρύς και ανηφορικός. Ας συνταχθούμε σε θέση μάχης για να νικήσουμε. Θα μπορέσουμε αν δεν πράξουμε συμπεριφορές που η ιστορία θα μας καταλογίσει αλλά και οι επίγονοι δεν θα έχουν την διάθεση να συγχωρέσουν. Ας παύσουμε να αποτελούμε ένα σύνολο δυστυχισμένων που δεν βλέπει πουθενά ελπίδα.

Η ιστορική μνήμη μας, περιέχει και μάχες υπέρβασης και νικών και η σπουδαιότερη όλων θα είναι αυτή που θα ξεπεράσουμε τον εαυτόν μας!        

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου