Με αφορμή την κρίση!

Εντός ενός κόσμου στη δίνη μιας πρωτοφανούς όξυνσης, της ούτως ή άλλως χρόνιας κρίσης του.

Εντός ενός κόσμου μεταβαλλόμενου με ασύλληπτη ταχύτητα, όπου τα πάντα είναι ρευστά.

Εντός ενός κόσμου που δοκιμάζει όχι μόνο τους αδύνατους αλλά και τους δυνατούς.

Εντός μιας άκρως επικίνδυνης σοβαρής "διαταραχής" του συστήματος, ο παρατηρητής, ακόμη κι αν είναι εξοπλισμένος με ειδικές γνώσεις και πείρα, μένει μετέωρος και αμφιθυμικός μελετώντας το "φαινόμενο".

Όσο "βαθαίνει" η κατανόηση τόσο απομακρύνεται το τελικό συμπέρασμα αναφορικά με τα αίτια που το προκάλεσαν όσο και με τις επιπτώσεις και τις μεταβολές που αυτό προκαλεί.

Έτσι, εντός ενός κόσμου που αδυνατούμε να κατανοήσουμε, νοιώθουμε να μας θέτει αυτός, εκτός.

Ωστόσο η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας, όπως αυτή έχει και εξελίσσεται αποτελεί βασική προϋπόθεση για την όποια αντιμετώπισή της, ειδ' άλλως οι κινήσεις είναι σπασμωδικές, ατελέσφορες και ενδεχόμενα βλαπτικές.

Εντός μιας ζοφερής κατάστασης, όταν κατηφορίζουμε στην καταστροφή, επιστρατεύονται και λειτουργούν τα καλύτερα αντανακλαστικά, προκειμένου να υπάρξει σωτηρία και γιατί όχι,  ταυτόχρονα να θεμελιωθούν οι προϋποθέσεις ανάκαμψης και ανάπτυξης.

Στις καλές εποχές η αισιοδοξία προκύπτει, ενώ όταν οι δυσκολίες συσσωρεύονται και δημιουργούν συνθήκες αδιεξόδων, τότε η αισιοδοξία επιστρατεύεται.

Η αισιοδοξία συνδυαζόμενη με τη νηφάλια σκέψη, παρά τη σύγχυση που προκαλεί η κρίση και οι επιπτώσεις της, μπορούν να βοηθήσουν αρχικά στην αναχαίτισή της και στη θετική εξέλιξη μετά.

Η κρίση άλλωστε είναι δεδομένη και κατά τούτο αναπόφευκτη. Η κρίση παγκοσμίως όσο και εντός Ελλάδας πρέπει να αντιμετωπισθεί, δεδομένου δε του ότι ο κόσμος πάλι θα τα καταφέρει και τελικώς θα σωθεί, ας λειτουργήσει ως "ευκαιρία" για την υιοθέτηση άλλων συμπεριφορών και λειτουργιών που θα τείνουν να αποτρέπουν από την επανάληψη αρνητικών φαινομένων αφ' ενός, ενώ αφ'  ετέρου θα επανακινήσουν σε νέα βάση και πλαίσιο, τον έμπειρο από τα λάθη του κόσμο, οδηγώντας σε μια νέα εποχή.

 Η συμμετοχή συνόλων όσο και μεμονωμένων ατόμων σ'  αυτή τη συγκυρία καθίσταται επιβεβλημένη. Η απογοήτευση δεν μπορεί να οδηγεί στην αδρανοποίηση και την αδιαφορία αλλά αντιθέτως στην ενεργοποίηση, στη δράση και στα αποτελέσματα.

Γιώργος Ζαραφωνίτης
Συντάκτης