Οι συγκυρίες αφενός περιορίζουν και αφετέρου καθοδηγούν!

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΡΑΦΩΝΙΤΗΣ

Η Ελλάδα ως αναπόσπαστο τμήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ανεπτυγμένου Δυτικού Κόσμου δεν πρόκειται να αποκοπεί, από αυτό, το κοινών συμφερόντων σύνολο ακόμη και εάν, προς στιγμήν, και η ίδια το επιθυμούσε. Όσο θα υπάρχει το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα για το ίδιο ακριβώς διάστημα θα εξακολουθήσει η Ελλάδα να συναλλάσσεται με αυτό. Δεν επρόκειτο ποτέ άλλωστε, από τους ισχυρότερους εταίρους της Ένωσης να επιτραπεί μια τέτοια εξέλιξη, που προφανώς θα υπονόμευε πρωτίστως τα μακροπρόθεσμα δικά τους συμφέροντα.

Η Χώρα μας και ο Λαός μας μπορεί να υφίστανται σκληρά μέτρα και την υποβάθμιση του επιπέδου της ζωής τους αλλά την απομάκρυνσή  από την ΕΕ δεν θα μπορούσε να την επιτύχει και εάν ομονοούσε (πράγμα αδιανόητο για τους νεοέλληνες) το σύνολο του πολιτικού κόσμου και της ελληνικής κοινωνίας, ακόμη και εάν επέλεγαν δηλαδή, από κοινού, μια τέτοια απολύτως καταστροφική πορεία.

Κάθε εποχή θέτει τους όρους της και περιγράφει τα όρια εντός των οποίων επιτρέπονται οι κινήσεις, και οι όποιες μετατοπίσεις, που βέβαια στις δεδομένες συνθήκες είναι απολύτως αδιανόητες διότι επιβαρύνουν το ήδη εξαιρετικά ασταθές περιβάλλον.  

Έτσι ακριβώς συμβαίνει, όπου γης, οι λαοί, όταν προκύπτουν  θεομηνίες, να ξαφνιάζονται και τις επιπτώσεις των καταστροφών που αυτές επιφέρουν, να μην τις ανέχονται, να τις αρνούνται και να εναντιώνονται επί πλέον σε αυτές, ακόμη και αν βλέπουν να εφαρμόζονταν οι ιδανικές, ας υποθέσουμε, διορθωτικές λύσεις

Έτσι συνήθως ενός κακού μύρια έπονται, με πρώτο, την αποσταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος, και δια αυτής ουσιαστικώς η κοινωνία μένει ακέφαλη και ανοίγουν τότε οι ασκοί του Αιόλου. Σε αυτές τις συνθήκες οι Λαοί κρίνουν με γενικεύσεις και με οριζόντιες τομές, κρίνουν τους πάντες και τα πάντα με αρνητικό πρόσημο, ενώ το όλον κλίμα επιδεινώνεται περαιτέρω από τη μεσολάβηση στις καταιγιστικές εξελίξεις, των ανεύθυνων πάντοτε λαϊκιστών αλλά και ακραίων στοιχείων, που φύονται, ως είδος, επί εδάφους υστερούντων εγκεφάλων.

Τώρα που η ασυνάρτητη σκέψη ως επιδημία ακυρώνει τον ορθολογισμό, ο κίνδυνος που επέρχεται φιλοτεχνεί την οπισθοδρόμηση της Δημοκρατίας μέχρι ακόμη και την κατάλυσή της , δημιουργεί τις περισσότερες από τις προϋποθέσεις που στρώνουν το δρόμο στον εμφύλιο πόλεμο και τέλος δεν εμποδίζει, αντιθέτως διευκολύνει, το άνοιγμα νέων περιπετειών (εθνικών εν προκειμένω) με τους κάθε λογής γείτονες.

Οι επώδυνες «μνημονικής» υφής λύσεις δεν αποκλείεται να φαντάζουν στο μέλλον παράδεισος αν επικρατήσουν εξτρεμιστές και  καταστάσεις που θα οπισθοδρομήσουν τη Χώρα, σε βαθμό αδιανόητο ως προς τα σημερινά δεδομένα, ενώ ανεξέλεγκτες εθνικές περιπέτειες θα ακολουθήσουν εάν έτσι εξελιχθούν τα πράγματα,  μη ανατάξιμες.   

Αυτό που «σώζει’ από την χρεοκοπία και την ολοκληρωτική καταστροφή την Ελλάδα είναι το γεγονός της σύνδεσής της, κατά τρόπο οργανικό και προφανώς αναπόσπαστο, με την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Οι εταίροι όντας βέβαιοι για τις αρνητικές επιπτώσεις στο «όλον» που θα επέφερε ένα τέτοιο ενδεχόμενο το οποίο θα αποτελούσε και την απαρχή κατάρρευσης και πλήρους εξαφάνισης  μιας προσπάθειας δεκαετιών, που απέφερε πολύτιμα αποτελέσματα για όλους ανεξαιρέτως τους Λαούς της Ευρώπης και για την ειρήνη του κόσμου, καταλήγουν στην , πάντοτε δυστυχώς καθυστερημένα εμφανιζόμενη βοήθεια στην οικονομία της Ελλάδας εκ μέρους των ισχυρών εταίρων της ΕΕ.

Ωστόσο παράλληλα αυτό το ίδιο που «σώζει» είναι αυτό που «σκοτώνει» όλο και περισσότερες κοινωνίες και δημιουργεί νέα αδιέξοδα και ταυτόχρονα εισάγει νέους κινδύνους για την ίδια τη συνοχή του Ευρωπαϊκού κεκτημένου.

Ωστόσο οι διαπιστώσεις των όποιων ευθυνών, σκοπιμοτήτων, αβελτηρίας κοκ που βαρύνουν τους όποιους άλλους εταίρους μένει σε μας και μάλιστα αποκλειστικώς, το ότι πρέπει να πράξουμε τα δέοντα για τα όσα μας αφορούν, και έχουμε ανεξαιρέτως όλοι παραδεχθεί, ότι είναι αυτά που μας έφεραν μέχρις εδώ.

Ο αυτοσεβασμός μας όσο και η αξιοπρέπειά μας, μας υποχρεώνει επιτέλους να σηκώσουμε το βάρος μιας μεγάλης προσπάθειας που θα διαρκέσει και θα κουράσει που όμως θα μας καταστήσει υπερήφανους δημιουργώντας μια νέα Ελλάδα με, και, επ' ευκαιρία-αφετηρία την κρίση

Προς Θεού μην «σκεφθούμε» πάλι συναισθηματικά την δύσκολη στιγμή που επιτάσσεται και επιβάλλεται η λογική και μόνο αυτή.