Με το βλέμμα στο μέλλον!

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΡΑΦΩΝΙΤΗΣ

Η αμέσως μετά την προσεχή μετεκλογική περίοδο εποχή, καθίσταται εκ των πραγμάτων, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα όσο βέβαια και άκρως σημαντική για το μέλλον του τόπου. 

Τίποτε πλέον από τα μέχρι τώρα δεδομένα του πολιτικού σκηνικού δεν θα ισχύει αλώβητο ή ακόμη περισσότερο πιθανότατα θα έχει ιστορική και μόνο αξία.

Νέες και όχι απαραίτητα καλύτερες πολιτικές δυνάμεις θα κυριαρχήσουν ως καθορίζουσες το μέλλον μας. Καθόλου δεν θα μας κακοφαινόταν βέβαια να προκύψουν θαύματα. 

Ωστόσο η συνειδητή ή μη ψήφος μας, η νηφάλια ή η εν συγχύσει συμπεριφορά μας ενώπιον της κάλπης, η αισιόδοξη ή η καταθλιπτική αντιμετώπιση της κρίσης που βιώνουμε θα καθορίσουν εν πολλοίς, τόσο την μορφή όσο και το περιεχόμενο της μεταπολιτευτικής Ελλάδας.   

Πάντως ένα θα πρέπει να προβλεφθεί από τώρα και να θεωρηθεί ως δεδομένο, και αυτό δεν είναι άλλο από το ότι νέες πολιτικές δυνάμεις και πρόσωπα θα αποτελέσουν το φάσμα του νέου πολιτικού σκηνικού, και πρέπει. 

Οι Λαοί συνηθέστατα συνειδητοποιούν το τι δεν θέλουν, το τι τους κούρασε, το τι δεν αντέχουν άλλο να υφίστανται, αλλά το τι θα γεννηθεί αντί αυτού, μάλλον το αναμένουν από την φυσική τους ηγεσία να προκύπτει. 

Είναι διαπιστωμένο πως ως Λαός αναβάλαμε πάντοτε να κάνουμε το οτιδήποτε μπορούσαμε να κάνουμε στην ώρα του, πως ως άτομα διεκδικούσαμε ο καθένας για τον εαυτόν του την ανέλιξη του, ανεξαρτήτως των πραγματικών προσόντων του αδιαφορώντας παράλληλα για την όποια αδικία δημιουργούσε αυτό στους τρίτους. 

Είναι γνωστό επίσης πως φορτώσαμε την δική μας μονιμότητα ως εργαζομένων στον Δημόσιο τομέα, την δική μας δηλαδή ασφάλεια του παρόντος στην μελλοντική ανασφάλεια των επιγόνων μας ως απαράδεκτα ανήθικοι ή τουλάχιστον ως επιεικώς ηλίθιοι! 

Το συμφέρον το προσωπικό, το συμφέρον το κομματικό, το συμφέρον του συνδικάτου και των παρεών ακόμα, δημιούργησαν τον γόρδιο δεσμό που τώρα απαιτεί ξανά τον Μέγα Αλέξανδρο της εποχής για να λυθεί. Και αυτός δεν είναι άλλος από τον ορθολογισμό στην αντιμετώπιση των πραγμάτων και την αξιοκρατία στα πρόσωπα.  

Η εμπειρία της τελευταίας τριετίας έδειξε καθαρά πως με την σειρά του ο καθένας ενώπιον των ευθυνών του (υπογράφει) το Μνημόνιό του. Πρώτα ο κ Παπανδρέου, αρκετά μετά καθυστερημένα ανέλαβε την ίδια υποχρέωση απέναντι στην Χώρα ο κ Βενιζέλος, αμέσως μετά ήρθε η σειρά του κ Σαμαρά να υποχρεωθεί και αυτός από την πραγματικότητα να πράξει, το αυτό, και να συμβάλλει και αυτός στο αυτονόητο, αλλά πάντως με καθυστέρηση που πρόσθεσε μεγαλύτερο κόστος στην αναπόφευκτη πορεία που επέβαλλαν τα πράγματα. 

Τώρα έρχεται στα χέρια του κ Τσίπρα η καυτή πατάτα. Αυτός στην ουσία θα διαπραγματευτεί, ως ο νέος πρωταγωνιστής των εξελίξεων . Μάλλον και αυτός με τη σειρά του θα υποχρεωθεί σε προσγείωση. Μακάρι να προκύψει ωριμότερος και έτσι χρησιμότερος. 

Η εποχή είναι αρκετά διαφορετική και το κλίμα εμπερικλείει μια ιδιότυπη σχιζοφρένεια, περιέχει αφενός την ωρίμανση σκέψεων, απόψεων, εμπειριών που προέκυψαν από την εφαρμογή των πολιτικών του Μνημονίου και γενικότερα εκείνων των πολιτικών που επελέγησαν και επεβλήθησαν γενικότερα στην ευρωπαϊκή οικονομία για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης ενώ αφετέρου καθίσταται πασιφανής η κόπωση αλλά και ο θυμός των ισχυρών του ευρωπαϊκού status απέναντι στην Ελλάδα, την οποίαν βλέπουν και ως προβληματική Χώρα. 

Επ' αυτού μικρή σημασία έχει το ποία είναι η δική μας άποψη για τα παραπάνω ιδίως αυτή την εξαιρετικά δύσκολη στιγμή για την πατρίδα μας, καθοριστική σημασία έχει το ποία είναι η απόφαση του επιτελείου της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως έχουν τα πράγματα σήμερα. 

Εμείς επιλέξαμε, καθώς φάνηκε, να απωθήσουμε την πραγματικότητα στο υποσυνείδητο δηλαδή να στρουθοκαμηλίσουμε και παράλληλα να απειλήσουμε τους πάντες και να ρισκάρουμε τις τύχες μας. Χρήσιμη η τόλμη , η αποφασιστικότητα και το όραμα αλλαγής αλλά χρειάζεται και ρεαλισμός και σοβαρότητα.  

Ας κινητοποιηθούν με SOS τα σωστικά μέτρα από σήμερα για να σωθεί ότι είναι δυνατόν να σωθεί από το δυστύχημα της προσεχούς 17ης Ιουνίου 2012!