Ηχεί συναγερμός!

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΡΑΦΩΝΙΤΗΣ 

Ο συναγερμός ηχεί στην διαπασών. Ο κίνδυνος μεγάλος και τον αντιλαμβάνονται πλέον όλοι. Πολλοί και διαφορετικοί μεταξύ τους λόγοι δημιούργησαν το μεγάλο κενό. Οι αναβολές εμπλουτισμού με νέο αίμα του πολιτικού συστήματος από τους υπερασπιζόμενους τη θέση τους στην κομματική επετηρίδα το αποδυνάμωσε καίρια.

Οι παρατάσεις ζωής που πήρε επανειλημμένως ο κύκλος ζωής της λεγόμενης περιόδου της μεταπολίτευσης οριστικά τώρα κλείνει. Μια νέα εποχή ανοίγει. Ίσως, για ευνόητους λόγους, θα έπρεπε, θα ήταν προτιμότερο, να είχε μεθοδευτεί το οργανωμένο πέρασμα στη μετά-μεταπολιτευτική περίοδο αλλά δυστυχώς μας προέκυψε βιαίως και μας επεβλήθη από τα πράγματα.

Τώρα η οικονομική κρίση και η μεγάλη διάρκεια προσπαθειών που απαιτούνται για να αντιμετωπισθεί δεν επιτρέπει άλλες προχειρότητες και καθόλου αναβολές. Η Ελλάδα και οι Έλληνες αν δεν αλλάξουμε, σκοτεινό μας περιμένει μέλλον.

Ο συναγερμός ηχεί και διαπερνά τη συνείδησή μας και μας υποχρεώνει, ανεξαιρέτως όλους, να ακούσουμε και να ιδούμε όσα παραβλέπαμε αλλά και όσα παρακούαμε στο παρελθόν.

Το κενό σήμερα μοιάζει μεγαλύτερο εκείνου που αντιμετωπίσαμε αμέσως μετά την πτώση της Χούντας. Τότε είχες πίσω σου να αφήσεις μια δικτατορία και ένα Λαό να την μισεί άνευ εξαιρέσεων σε όποια τάξη κι’ αν ανήκε ο καθένας. Είχες ένα Λαό να αισθάνεται πως του ανοίγονται απέραντοι ορίζοντες ελπίδας και η χαρά πότιζε και το τελευταίο κύτταρο της ύπαρξής του ενώ η αισιοδοξία τον γέμιζε αγωνιστικότητα και με πεποίθηση νικηφόρας έκβασης….Η  παλλαϊκή συμμετοχή στην οικοδόμηση μιας δικιάς μας. ανεξάρτητης. προοδευτικής. αξιοπρεπούς στο διεθνή στίβο Ελλάδας υπήρξαν τα κίνητρα του μεταξύ μας ανταγωνισμού στη πολιτική κονίστρα.

Σήμερα ο Λαός αυτός νοιώθει απελπισία και σκοτεινούς τους δρόμους μπροστά του. Ζει την αγωνία του τυφλού σε άγνωστο πεδίο πορείας που διαπιστώνει πως είναι επί πλέον ιδιαιτέρως κακοτράχαλος. Έχει του κόσμου τα προβλήματα που μόνος του αδυνατεί στο ελάχιστον να επιλύσει και στρέφοντας αλλού το βλέμμα του για να πιαστεί καταλαβαίνει πως κόσμος ολόκληρος στο ίδιο πρόβλημα βυθίζεται.

Το πολιτικό μας σύστημα, καθ’ ομοίωση του κακού μας  εαυτού φτιαγμένο, δεν πρέπει καθόλου να μας ξαφνιάζει που στέκεται ανήμπορο και ούτε τον εαυτόν του καθώς φαίνεται,  δεν θα κατορθώσει να περισώσει.

Ο συναγερμός ηχεί και μας καλεί στην υπέρβαση του εαυτού μας. Οδεύουμε ολοταχώς προς τις πιο κρίσιμες εκλογές όποτε κι’ αν αυτές διεξαχθούν. Πολίτες θυμωμένοι, συγχυσμένοι, αγανακτισμένοι, απελπισμένοι, θολωμένοι και ότι άλλο καλούνται να παραστήσουν τους εκλογείς. Καλούνται να κάμουν τις καθοριστικές επιλογές για ένα μέλλον ανηφορικό και αβέβαιο. Κινδυνεύουν να κτίσουν  με τα χέρια τους ετοιμόρροπο οικοδόμημα και να συντριβούν από την πιθανότατη κατάρρευσή του αμέσως μετά.

Τα παλιά και τα πολλά νέα κόμματα απέναντι στην τρικυμία εν κρανίο του ψηφοφόρου δε φαίνεται να δύνανται να προσφέρουν την διέξοδο που απαιτείται. Δεν θα εμπνεύσουν, ούτε έστω παραπλανώντας, τους ψηφοφόρους τους. Θα ήταν αυτή η παραπλάνηση μια  κάποια ψευδαίσθηση αισιοδοξίας, ανακουφιστική προς στιγμή.

Ο συναγερμός απευθύνεται στους λίγους που μπορούν να σηκώσουν μεγάλα βάρη σαν έτοιμοι που είναι από καιρό. Να σηκώσουν από την κατάθλιψη τη ψυχή του Λαού προσφέροντάς του ελπίδα και όραμα. Είναι όσοι όλοι θεωρούμε πνευματικούς ανθρώπους αυτού του τόπου. Είναι αυτοί που κανείς μας δεν θα συγχωρήσει ποτέ αν τώρα που μόνο η συμμετοχή σημαίνει σοφία, που μόνο η συμμετοχή σημαίνει ευθύνη παραμείνουν άνευ πρωτοβουλίας παρατηρητές της καταστροφής.

Σοβαρές πολιτικές πρωτοβουλίες από σοβαρούς πολίτες θα συνεγείρουν την κοινή γνώμη. Είτε αυτές επιλέξουν τον εμπλουτισμό παλαιών κομμάτων είτε ενισχύσουν μικρά σχήματα είτε τέλος όπως φαίνεται αναγκαίο τολμήσουν τη δημιουργία ενός εξ υπαρχής νέου κόμματος αποφασισμένου να διεμβολίσει και να συνταράξει το φθίνον και αναποτελεσματικό που απέρχεται ενώ παράλληλα θα προσφέρουν διέξοδο στον ποιοτικό ψηφοφόρο - πολίτη που από τα πράγματα καλείται να παίξει τον ρόλο του στην ανασύνθεση της ηγεσίας της πατρίδας μας.