Kαι διηγώντας τα να κλαις!

Γράφει η ΤΙΝΑ ΣΓΟΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Ξέρετε, πολλές φορές με τρωει τούτο το σαράκι: Το να κλαις με τα μάτια σου κάποια στιγμή τα δάκρυα στεγνώνουν, είναι ο νόμος της φύσης. Το να κλαις όμως με τα μάτια της ψυχής σου, που είναι κλεισμένα στα μύχια  σου, δε στερεύουν ποτέ. Μα έλα στα συγκαλά σου , έχει μάτια η ψυχή;

Ε λοιπόν, σας διαβεβαιώνω έπειτα από προσωπικές μου εμπειρίες, πως και μάτια έχει και βλέπει, και αυτιά και ακούει κι αισθήματα και νοιώθει.  Εμένα λοιπόν η ψυχή μου κλαίει - τι φοβερό συναίσθημα - κάθε φορά που κατεβαίνω στο κέντρο, στην Κυψέλη, στην πλατεία Αγίου Γεωργίου ή στο Πεδίον του Άρεως - καλά έκαναν και το έβγαλαν έτσι γιατί τώρα σε πεδίον του Θεού του πολέμου έχει μεταβληθεί κι ακόμα χειρότερα - !!

Θυμάμαι τις παλιές  καλές μέρες  και η ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΤΟ ΜΕΣΑ ΜΟΥ κλαίει με μαύρο δάκρυ. Τότε που πήγαινες άφοβα βόλτες στο  πάρκο, το 2ο  πνεύμονα της Αθήνας - 2, 3 διαθέτει η ρημάδα όλους κι όλους - και έπαιζαν στην Παιδική Χαρά  δίχως φόβο τα παιδιά, οι γέροντες λιάζονταν στα παγκάκια κι έπιαναν κουβεντούλα.    

Έτσι ήταν και στην πλατεία Βικτωρίας. Αγαπημένα μέρη όλα αυτά. Και φυσικά, δεν κλαιω για το τότε μόνον αλλά κυρίως για  το τώρα. Πως ήταν και πως κατάντησαν!

ΑΠΕΙΡΟΙ λαθρομετανάστες να πωλούν  στα βρωμερά  πεζοδρόμια τις μαϊμούδες τους και να μην περνάς εκατέρωθεν της Πατησίων στον ΟΤΕ και την ΑΣΟΕΕ,

-    ΝΑ «λερώνουν» τις εισόδους των γύρω πολυκατοικιών γιατί ξεκινάνε από τις 7 το πρωί και τα μαζεύουν  στις 11 το βράδυ, πώς να.....κρατηθούν,

-    ΝΑ δένουν τις καρέκλες  και τους πάγκους τους στους κορμούς των δένδρων για να μην τα ξανακουβαλάνε την επομένη, 

-    ΜΕΣΑ στο πάρκο ναρκομανείς και άγριο ψωνιστήρι - μέχρι και παπά έχω δει και ο αφιλτιμος φόραγε και τα ράσα του, όχι τα πολιτικά του, αν και τώρα το κλείσανε  γιατί  το αναμορφώνουν,

-   ΌΣΑ αυτοκίνητα ακόμη και σακαράκες, παρκάρουν στο στενάκι της Εμ. Αντωνιάδου  τα καταστρέφουν το βράδυ,

-    ΟΙ αστυνομικοί του ΔΙΑ, παιδάκια άπειρα κι αμούστακα όλοι - μέχρι και σούζες κάνουν κι ένα «πέταξε» από τη μοτοσικλέτα που καθόταν πίσω κι έσκασε στο πεζοδρόμιο της Δροσοπούλου και Τήνου βράδυ προ εβδομάδος, το είδα  -  να κάνουν βάρδια από τη Χέυδεν και προς Ομόνοια, και από την Κοδριγκτώνος και προς Πατήσια, δεν αστυνομεύεται το τετράγωνο Κότσικα- Μαυροματαίων - Δεριγνύ - Πατησίων.....γιατί φοβούνται να μην τους δείρουν οι μεγαλόσωμοι μαύροι, γεγονός!! «Για 800 ευρώ το μήνα δεν βάζουμε σε κίνδυνο τη ζωή μας», λένε. 

Εν τάξει  φίλε μας υπουργέ, να πάρουμε εμείς το νόμο στα χέρια μας, να προφυλαχτούμε. Κι έλεγε κι έλεγε ο τ. υπουργός Δημοσίας Τάξεως  και περιμέναμε και προσδοκούσαμε κι εμείς, αλλά μάταια.

Άλλαξε υπουργείο για να σωθεί ο άνθρωπος μετά τα γεγονότα. Αλλά και οι δήμαρχοί μας στα εγκαίνια και στις παράτες πρώτοι. Και ‘μεις πώς να βγάλουμε το φίδι από την τρύπα;

Και ανάθεμά το δεν είναι μόνο ένα, είναι πολλά. Μας έχουν ζώσει από παντού. Είσαι ρατσίστρια θα μου καταλογίσεις, παγκοσμιοποίηση κλπ τέτοια, δεν είμαι βρε παιδιά, αυτοί με κάνουν με την προκλητική  συμπεριφορά τους και το θράσος τους λες και βρίσκονται στη χώρα τους.

Γι αυτό σας λεω, και διηγώντας τα να κλαις, γι αυτό σας λεω κάθε φορά που βρίσκομαι εκεί, κλαιει η ψυχή μου.