Το προλαμβάνειν απωλέσθη, το θεραπεύειν ζητούμενο;

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΡΑΦΩΝΊΤΗΣ

Τα πράγματα αγριεύουν. Την οικονομική κρίση συνοδεύει η προϊούσα διάσπαση της κοινωνικής συνοχής. Οι εχθροί αναζητούνται, εντοπίζονται και ενοχοποιούνται εντός των τειχών. Εντός ολίγου θα εκτελούνται επί τόπου άνευ περιττών διαδικασιών.

Οι άλλοι πάντα είναι αυτοί που φταίξανε και εξακολουθούν να φταινε, έτσι πάντα έχουμε συνηθίσει να σκεπτόμαστε.  Η αντιπαλότητες εντείνονται τόσο στο πολιτικό επίπεδο όσο και σε αυτό της κοινωνίας ευρύτερα. Οι  βεβαιότητες  εμποδίζουν  τις επιβεβλημένες αμφιβολίες κατά την αναζήτηση της αλήθειας.

Τα καταδικαστικά συμπεράσματα καταιγιστικά δεν αφήνουν κανέναν αλώβητο. Η όποια σπανίως διατυπούμενη θετική κουβέντα ακολουθείται πάραυτα «από το ναι μεν αλλά» που την αποδυναμώνει δεόντως. Τα συμβαίνοντα σήμερα αποκαλύπτουν το πως και το γιατί της κατάληξης στο τώρα από την νοοτροπία της σκέψης και του πράττειν του χθες.  

Στην αναζήτηση των ενόχων κυμαινόμαστε ανάμεσα στο φταίει Αυτός μέχρις του φταίμε Όλοι. Ανάμεσα στη ρήση |από το κεφάλι βρωμάει το ψάρι έως το όλοι μαζί τα φάγαμε| διατηρώντας την ταλάντωση του εκκρεμούς του μυαλού μας στα άκρα. Ας προσέξουμε εγκαίρως την ανάδυση από τα βάθη του ασυνειδήτου του κακού  εαυτού μας.

Τους πρόχειρους ισχυρισμούς, τις κακόβουλες υποθέσεις εναντίων των άλλων, τις εθνικιστικές κορώνες που συνοδεύονται με το αλατοπίπερο αναξιοπρεπούς τουλάχιστον για ιστορία του πολιτισμού μας ρατσισμού. Το αυγό του φιδιού με την αμετροεπή συμπεριφορά εκκολάπτουμε πολλοί και όχι μόνο όσοι ενστερνίστηκαν τον εθνικισμό, τον φασισμό, τον ναζισμό και όλα τα συναφή ως ιδεολογία τους. Εντός ολίγου προστίθεται και η τρομοκρατία. 

Η φτώχεια, οι ξεπερασμένες αξίες, η έλλειψη επαρκούς παιδείας και πνευματικής καλλιέργειας, ο πάντων η άγνοια, συντελούν στην δυναμική επανεμφάνιση και ανάπτυξη χουντικών εξαμβλωμάτων. Συμπολίτες, οι ένοχοι φυσικά πρέπει να πληρώσουν αλλά όχι με λαϊκά δικαστήρια και συνοπτικές διαδικασίες.

Ας αποφύγουμε τη δημιουργία εξιλαστήριων θυμάτων διότι μετατρέπουν σε θύτη τον λαό και όχι σε δίκαιο τιμωρό που επιζητεί παράλληλα τη δικαίωσή του. Εν κατακλείδι αν κάτι πρέπει να υποστεί τη παραδειγματική τιμωρία, τούτο δεν είναι πρόσωπα ή πρόσωπο αλλά μια λέξη καθ’ ολοκληρία και αναμφισβήτητα ένοχη, που δεν είναι άλλη από την λέξη ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ.

Την νοοτροπία που μας χαρακτηρίζει και μας σκοτώνει διαχρονικά. Ωστόσο ας διατηρούμε ελπίδες μιας και αυτές πεθαίνουν τελευταίες.