Πεθαίνοντας στην Κύπρο.....

Για την αντιγραφή ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΑΓΓΕΛΙΔΗΣ

Όλα όσα συνέβησαν στην Κύπρο τον «Μαύρο Ιούλιο» του 1974, δεν ήταν απλά σκοτεινές συνωμοσίες και παρασκήνια και μάλιστα των τελευταίων ετών.

Ήταν το τέλος (;) του χρονικού «ενός προαναγγελθέντος θανάτου», που άρχισε κάπου στις αρχές τις δεκαετίας του 1950. Όταν η Βρετανία, που κατείχε τότε την Κύπρο, «έβαλε στο παιγνίδι» και την Τουρκία. Τον μόνιμο «πειρατή» της περιοχής.

Οι ευθύνες της «επισήμου» Ελλάδος (των κυβερνήσεών της διαχρονικός αλλά και μεμονωμένων πολιτικών ανδρών), όπως και των Κυπριακών κυβερνήσεων,  για την εισβολή και την συνεχιζόμενη κατοχή είναι τεράστιες. 
 
Όσο και αν προσπαθούν να καλυφθούν πίσω από την πραξικοπηματική επιχείρηση ανατροπής του Μακαρίου από τον Ιωαννίδη, η οποία ήταν ΜΟΝΟ η αφορμή….

Δυστυχώς η πλευρά αυτή, η «συνωμοτική», μονοπωλεί συνήθως όσα γράφονται για τις (ηρωικές και συνάμα τραγικές για το Έθνος)  ημέρες εκείνες.

Υπάρχει και μια άλλη πτυχή. Αυτή της θυσίας των Αξιωματικών και Οπλιτών (Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων) που έπεσαν μαχόμενοι, «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι». Η θυσία των οποίων, για άλλη μία φορά στην Ιστορία μας, ούτε δικαιώθηκε ούτε έγινε έστω σεβαστή από το επίσημο Ελληνικό Κράτος.

Φανταστείτε ότι μόλις πριν ελάχιστα χρόνια, το Κράτος μας αναγνώρισε ότι το 1974 στην Κύπρο έγινε πόλεμος! Και αυτό, από μνησικακία κατά του Σώματος των Αξιωματικών. Για να μην τιμήσει αυτούς για τους οποίους έτρεφαν μίσος οι πολιτικοί.

Και όταν απεφάσισε να αναγνωρίσει το γεγονός και να απονείμει «τιμητικές διακρίσεις» στους πολεμιστές της Κύπρου (ζώντες, φονευθέντες και αγνοούμενους), εξαίρεσε τους Αξιωματικούς. Με το πρόσχημα ότι υπηρέτησαν το Δικτατορικό Καθεστώς!

Για την συνέχεια της πηγής....πατήστε εδώ....