Μια ανάσα ελπίδας ακόμη!

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΡΑΦΩΝΙΤΗΣ

Βρισκόμαστε στις αρχές του 2010 και έχει αποφασιστεί να αντιμετωπιστεί η κατάσταση με τη βοήθεια της 1ης Δανειακής Σύμβασης και το συνοδεύον αυτή Μνημόνιο.

Πρόκειται για μια δέσμευση της Χώρας απέναντι στους Εταίρους της  ΕΕ και το ΔΝΤ, η οποία δέσμευση έναντι της παροχής οικονομικής βοήθειας εκ μέρους των, προϋπέθετε αυστηρούς και σκληρούς ακόμη όρους τους οποίους Κυβέρνηση και ο Ελληνικός Λαός έπρεπε απαρέγκλιτα να τηρήσουν. 

Οι Έλληνες για πρώτη φορά αντιλαμβάνονται το μέγεθος των προβλημάτων της Χώρας όπου συνυπάρχουν Δημόσιο χρέος, ασύλληπτο ποσοστό δημοσιονομικού ελλείμματος και μια οικονομία υστερούσα να ανταποκριθεί στον διεθνή ανταγωνισμό.

Αυτή η Αλήθεια ελέχθη, κακά τα ψέματα, και έπρεπε να κατανοηθεί από το σύνολο του Λαού από την πρώτη στιγμή και τα πάντα να λειτουργήσουν στη λογική του επείγοντος και απολύτως αποτελεσματικά.  



Απέναντι στην αντικειμενική πραγματικότητα, όταν αυτή είναι σκληρή, υπάρχουν πάντοτε δύο ακραίες αντιδράσεις, η μία θέλει ρεαλισμό αποφασιστικότητα και κουράγιο ενώ η δεύτερη τείνει να επιλέξει τον στρουθοκαμηλισμό για να αποφύγει την ανηφορική αλήθεια.

Για όσους επιδιώκουν να αποκτήσουν πολιτική δύναμη φαίνεται καθαρά πως η εκμεταλλεύσιμη μάζα, των όσων αδυνατούν να σηκώσουν το βάρος δυσβάστακτων μέτρων είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερη και αυτή επιλέγουν να εκμεταλλευτούν.

Τούτο βέβαια πάντοτε συνέβαινε, απλώς στις μέρες μας εντάθηκε τα μέγιστα, ούτως ώστε ο λαϊκισμός που ως φαινόμενο απαντάτε αδιαλείπτως στην πολιτική μας πραγματικότητα, από κάποιους να αξιοποιείται ανευθύνως προκειμένου να προσποριστούν κομματικά οφέλη και να αποκτήσουν δύναμη και δυναμική ακόμη, πολιτικές παρατάξεις με υστερούσα πολιτική οντότητα όσο και ωριμότητα.

Στη διάρκεια των δύο τελευταίων ετών, παρά τις προσπάθειες, απωλέσαμε την ευκαιρία να πείσουμε τη διεθνής κοινή γνώμη και κυρίως τις κυβερνήσεις ανά τον κόσμο ότι η Ελλάδα είναι μια Χώρα όπου τα λόγια και οι πράξεις βρίσκονται σε απόλυτη αντιστοιχία. Τούτο θα ήταν καθοριστικό και ίσως σωτήριο.

Ίδιον της ανωριμότητας είναι να μην αποδέχεσαι και να μην αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου αλλά επί πλέον αχαρακτήριστο  είναι, το να σου φταινε πάντοτε οι άλλοι οι οποίοι μάλιστα υπάρχουν για να βυσσοδομούν αενάως εναντίον σου.

Το περίεργο πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα, όσο αφορά το πως συνετέθη και προέκυψε, απέφερε εν πάση περιπτώσει ένα νέο πολιτικό δεδομένο που διαθέτει για πρώτη φορά τρικομματική κυβέρνηση και μια εξαιρετικά πιεστική αξιωματική αντιπολίτευση που μάλλον θα τη υποχρεώνει να λειτουργεί και να πράττει αποτελεσματικά και πάντως διαφορετικά από τις παλαιοκομματικές νοοτροπίες που απαξίωσαν το όποιο κύρος διέθεταν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ στο παρελθόν.

Κλείνοντας έχουμε συνείδηση ότι βρισκόμαστε μεσούντος του 2012 στα όρια καταστροφής και μέσα σε μια Ευρώπη σε βαθύτερη κρίση. Κινδυνεύει η Χώρα να μείνει χωρίς στήριξη λόγω αδυναμίας των εταίρων μας της ΕΕ να την βοηθήσουν.

Με εξοπλισμό τη ρεαλιστική επιχειρηματολογία και τον ορθολογισμό η νέα κυβέρνηση πρέπει να επιτύχει τους στόχους που συμφωνήθηκαν διαπραγματευόμενη χάριν όσων συμπολιτών μας δυσπραγούν και χάριν της σωτηρίας της ελληνικής οικονομίας.

Το κλίμα είναι κατά τι χαλαρότερο στην ΕΕ και φαίνεται ως ενδεχόμενο να υπάρξει μεγαλύτερη κατανόηση στα αιτήματά μας.

Ας κρατάμε ωστόσο μικρό καλάθι και ας αποφύγουμε τις απειλές και τους τσαμπουκάδες, μόνο μια τέτοια στάση πιθανόν να αποβεί επωφελής.

Δεν μας μένει χρόνος, δεν μας περισσεύουν περιθώρια και άλλων λαθών. Απέναντι στο έρεβος, μονόδρομος είναι η μόνη επιλογή μας    

Τις όποιες αντιρρήσεις σας αγαπητοί αναγνώστες, σας προτείνω και σας παρακαλώ να αφήσετε χρόνο να περάσει πριν να μου τις διατυπώσετε.