Με ρεαλισμό και πίστη «συμβαίνουν» οι επαναστάσεις!

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΡΑΦΩΝΙΤΗΣ

Όσο η κρίση βαθαίνει και απλώνεται, συνταράσσοντας και μεγαλύτερες της ελληνικής οικονομίες, τόσο καθίσταται πιθανότερο έως βέβαιο ότι οι προσπάθειες για την αποτελεσματική αντιμετώπισή της θα εντείνονται και θα υπερβαίνουν τους υποκειμενισμούς και τις δογματικές ίσως συνταγές που επίμονα και σκληρά για τους λαούς τα τρία τελευταία χρόνια εφαρμόστηκαν.  

Η ιστορία της ενοποίησης των ευρωπαϊκών χωρών μετράει ήδη πολλές δεκαετίες και περιέχει πλούτο προσφοράς εκ μέρους όλων των κρατών-μελών, πλούτος που έχει καταγραφεί στην συνείδηση των ευρωπαϊκών λαών ως πολύτιμη κληρονομιά και ως θησαυρός ανεκτίμητος. Κανείς δεν είναι διατεθειμένος να επιτρέψει να σπαταληθεί ότι κατακτήθηκε και οι λαοί να ξαναβρεθούν στο μηδέν, να ξαναζήσουν τις τραυματικές εμπειρίες των μεταξύ τους διαφορών και συρράξεων.

Ίσως σε αυτήν την συνειδητοποίηση των κεκτημένων να οφείλεται η αντοχή που επιδεικνύεται, όσο και η περιορισμένης, σχετικά έντασης και έκτασης αντιδράσεις των λαών του Νότου, που υφίστανται την πρωτοφανή πίεση από τα μέτρα που επιβάλλονται και αλλάζουν δραματικά το επίπεδο της μέχρι τώρα ζωής τους.

Βέβαια όλα παραμένουν πιθανά, και μεταξύ αυτών ακόμη και η διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά μια τέτοια πιθανότητα μοιάζει απειροελάχιστη λαμβανομένων υπόψη των γεω-στρατηγικών δεδομένων που επικρατούν και οδηγούν «μονοδρομικά» και «υποχρεωτικά» στην επιβίωσή της. 

Κανένας «γάμος» άλλωστε δεν είναι εγγυημένος στο να διατηρηθεί αιώνιος αλλά αυτός της Ε.Ε. πρόκειται να αποδειχθεί, λόγω κοινού συμφέροντος των εμπλεκομένων, ο μακροβιότερος.

Η μάχη για την διατήρηση του «γάμου» διεξάγεται μετά πάθους με θύματα και θυσίες. Στα πλαίσια τους διεθνούς ανελέητου ανταγωνισμού, η συνειδητοποιημένη και διαρκώς περαιτέρω συνειδητοποιούμενη Ευρώπη γνωρίζει πλέον την αναγκαιότητα της ουσιαστικότερης ακόμη ενοποίησής της, ως την εκ των ουκ άνευ προϋπόθεση για την επιβίωσή της αλλά, γιατί όχι, και επικράτησής της στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.

Εν πάση περιπτώσει το μέλλον της Ελλάδας είναι απολύτως συνδεδεμένο με τη τύχη της ΕΕ. Μπορεί στην περίπτωση της επιτυχίας του ευρωπαϊκού εγχειρήματος η βελτίωση της θέσης να μην είναι αυτονόητα και αυτόματα καλύτερη για τη Χώρα μας, χωρίς την δική της επίπονη και σωστή προσπάθεια ενώ αντιθέτως στην περίπτωση της αποτυχίας, φαίνεται βέβαιο πως η Ελλάδα θα παρασυρθεί τότε στην δίνη της καταστροφής μέσα σε ένα κόσμο ακραίου ανταγωνισμού του οποίου τα ισχυρά μέλη θα παλεύουν για την επιβίωσή τους αλλά και την επικράτησή τους με κίνδυνο να συντριβεί. 

Θα κινδυνεύει τότε να συνθλιβεί κάτω από τον όγκο των αντιμαχομένων αλλά και εκείνων των προβλημάτων που ενδημούν στην Βαλκανική και που ταλαιπωρούν ανέκαθεν την Ελλάδα,  θα προστεθούν δε στα των ελληνοτουρκικών σχέσεων που ουδέποτε η επιδείνωσή τους μπόρεσε να αποκλεισθεί.

Είναι καιρός και ενώ η κρίση μαίνεται και ενώ η έκβαση της μάχης δείχνει δυσμενής να κινηθούμε και να δράσουμε ως σύνολο αποφασισμένο να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα  με αυτοπεποίθηση και αξιοπρέπεια να την μετατρέψουμε σε ευκαιρία για να δημιουργήσουμε μια νέα Ελλάδα.  

     

Τώρα που οι Κασσάνδρες της καταστροφής υπέστησαν την ήττα που τους άξιζε και η χώρα πλησιάζει στο σημείο αναστροφής της προς την ανάκαμψη της οικονομίας της χάριν των θυσιών που επεβλήθησαν στον ελληνικό λαό, οι ελπίδες για το μέλλον αρχίζουν να σχηματίζονται και να τροφοδοτούν μια νέα εθνική αυτοπεποίθηση.

Δεν θα επιτρέψουμε στον εαυτόν μας την επιστροφή σε αντιλήψεις του υπανάπτυκτου παρελθόντος όπου η ελευθερία του λόγου και η δημοκρατία ήταν ζητούμενα και μάλιστα απαιτούσαν θυσίες, των ολίγων συνήθως, χάριν της τιμής του λαού και της κατάκτησης όσων αξιών μετά κατάρρευση της επάρατης δικτατορίας των γελοίων και αποδειγμένα καταστροφικών, χουντικών ανδρείκελων, απολαύσαμε.

Τώρα είναι η ώρα, τώρα είναι η αφετηρία για μια νέα αλλά και συνειδητή προσπάθεια όλων μας να αξιοποιήσουμε το συλλογικό πάθημα ως το μάθημα αυτοσυνειδησίας και  δημιουργικής αυτοπεποίθησης.