Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΡΑΦΩΝΙΤΗΣ
Το εκλογικό Σώμα επαναδιαμορφώνει την άποψή του εν όψει των νέων δεδομένων. Τα πάντα εμπρός του ρευστά και απροσδιόριστα. Η οικονομική κατάσταση της Χώρας και των πολιτών άνευ προηγουμένου. Η εμπιστοσύνη της κοινής γνώμης προς τους θεσμούς και τα πρόσωπα που τους εκπροσωπούν σχεδόν μηδενική.
Το διεθνές κύρος της πατρίδας μας και των Ελλήνων, στο εξωτερικό, περίπου ανύπαρκτο. Η κρίση χρονίζει και απλώνεται, αποσταθεροποιώντας και τα όποια θα μπορούσαν να θεωρηθούν, διεθνή ερείσματα της Ελλάδας. Οι δυσκολίες προκαλούν δυσφορία και αυτή σύγχυση και τέλος θυμό.
Ο βρασμός ψυχής ακυρώνει τη σκέψη. Η άρνηση της σκληρής πραγματικότητας απωθεί τον ρεαλισμό όσο και τη νηφαλιότητα που θα μπορούσαν να συνδράμουν στην επιλογή του μη χείρον. Τα πρόσωπα ψάχνουν να εντοπίσουν τους υπεύθυνους της κακής τους μοίρας και στοχοποιώντας τους να εκτονώσουν την οργή τους, τραβώντας ακόμη και τη σκανδάλη.
Ο βρασμός ψυχής ακυρώνει τη σκέψη. Η άρνηση της σκληρής πραγματικότητας απωθεί τον ρεαλισμό όσο και τη νηφαλιότητα που θα μπορούσαν να συνδράμουν στην επιλογή του μη χείρον. Τα πρόσωπα ψάχνουν να εντοπίσουν τους υπεύθυνους της κακής τους μοίρας και στοχοποιώντας τους να εκτονώσουν την οργή τους, τραβώντας ακόμη και τη σκανδάλη.
Πολλοί επιθυμούν τις εκλογές ως εάν να τους δίδουν αυτές την ευκαιρία να μετάσχουν εκτελεστικού αποσπάσματος που εκτελεί την εις θάνατον καταδίκη, αμετακλήτως και αναπολογήτως καταδικασθέντων.
Συμπερασματικά το εκλογικό Σώμα μάλλον παραμορφώνει την άποψή του εν όψει των επερχομένων εκλογών και καθίσταται μεγάλη η πιθανότητα να προκύψει εκλογικό αποτέλεσμα-τέρας με την ελεύθερη μάλιστα σκέψη, θέληση και πράξη του.
Η Ελλάδα μετά τον εμφύλιο πόλεμο, τη δικτατορία δέχεται πιθανότατα το τρίτο και ίσως καίριο χτύπημα στην ίδια την υπόσταση της εξαιτίας και πάλι της πολιτικής ανωριμότητας μεγάλου και τώρα ποσοστού του Λαού της όσο και της ανάλογου ανωριμότητας τμήματος του πολιτικού προσωπικού της.
Η πολιτική ωριμότητα είναι το μεγάλο ζητούμενο για όλους τους Λαούς στην μεταβατική εποχή μας όπου η κινούμενη άμμος της παγκοσμιοποίησης αποσταθεροποιεί τα πάντα και καθιστά αναγκαιότητα για κάθε - μέχρι και χθες αναπτυγμένη - οικονομία την ανταγωνιστικότητά της υποχρεωτικά αποτελεσματική απέναντι στις μέχρι χθες υπανάπτυκτες και τώρα μεγάλες αναδυόμενες και δυναμικές οικονομίες ( Κίνας, Ινδίας κτλ ).
Ελλάδα και Έλληνες μπήκαμε σε ένα δρόμο μακρύ και ανηφορικό που μόνο άοκνες προσπάθειες μπορούν να μας κρατήσουν στον αφρό, δηλαδή ζωντανούς.
Ας κλείσουμε αυτό το σημείωμα με την ευχή κάποιος ή κάτι να μας φωτίσει....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου