Όταν το γυαλί της «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης» ραγίσει.....

Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΑΓΓΕΛΙΔΗΣ

Με ρωτάνε για ποιον λόγο έγινα απαισιόδοξος για το μέλλον της Ευρώπης. Αν με έχει επηρεάσει η συναισθηματική φόρτιση από τα γεγονότα στην Κύπρο. Τους εξηγώ, λοιπόν, ότι η άποψη αυτή είναι απόσταγμα......χρηματιστηριακών απωλειών πολλών ετών. Τα ακριβά δίδακτρα που πληρώσαμε όλοι μας στο παρελθόν μας έχουν μάθει ότι όταν το γυαλί ραγίσει......θέλει λίγο ακόμη για να σπάσει!

Είναι τόσο απλό που κάνει εντύπωση το γεγονός ότι δείχνουν να μην το καταλαβαίνουν οι φίλοι μας στην Γερμανία. Από την στιγμή που έβαλαν τους καταθέτες στην δοκιμασία της διάσωσης των......τραπεζών όπου είναι πελάτες, άνοιξαν το κουτί της Πανδώρας.  

Από εδώ και πέρα όποια χώρα αντιμετωπίζει προβλήματα θα πρέπει αυτόματα να παγώνει τις τραπεζικές συναλλαγές, πριν προλάβουν τα τρομαγμένα πλήθη να φτάσουν στα γκισέ των τραπεζών για να απαιτήσουν τους κόπους τους. Κι έπειτα, θα πρέπει κανείς να κάνει τον σταυρό του να μην τον συμπαρασύρει η οργή των καταθετών, όταν οι τελευταίοι θα έχουν διαπιστώσει ότι η ΕΕ των λαών θα τους έχει κλέψει τις αποταμιεύσεις τους. 

Στο σημείο αυτό μπορεί κανείς να αναρωτηθεί μεγαλοφώνως αν οι πολιτικοί που πήραν την απόφαση στο Eurogroup είναι τόσο χαζοί που δεν καταλαβαίνουν τις επιπτώσεις των πράξεων τους.

Το «ναι» είναι μία αρκετά βολική απάντηση που σταματά την όποια άλλη συζήτηση. Ακριβώς γι΄ αυτό τον λόγο, επειδή δεν επιτρέπει να ξεκινήσει μία πραγματικά ενοχλητική συζήτηση.

Το «όχι», όμως, είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα και αναγκαστικά ανοίγει τον Ασκό του Αιόλου: «Τι είναι εκείνο που φοβούνται περισσότερο στην Ευρώπη από έναν πανικό στις περιφερειακές τράπεζες»; 

Ίσως δεν γνωρίζουμε με ακρίβεια την αληθινή εικόνα του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος. Ίσως η εικόνα των κραταιών τραπεζών των ισχυρών χωρών είναι μία μεγάλη οφθαλμαπάτη. Με άλλα λόγια, το μόνο που μπορούν να φοβούνται έξυπνοι άνθρωποι είναι μια καταστροφή μεγαλύτερη από εκείνη που προκαλούν με τις πράξεις τους. Ή αλλιώς, όλη αυτή η ιστορία μοιάζει με μία πράξη θυσίας! Πιστεύουν ότι έτσι θα εξωραΐσουν τον Θεό των αγορών και θα κερδίσουν πολύτιμο χρόνο. 

Ταυτόχρονα εξυπηρετούν μία πολιτική επιλογή, να τρομάξουν τους καταθέτες στις χώρες της περιφέρειας και να συγκεντρώσουν κεφάλαια στις δικές τους τράπεζες. Δεν πρόκειται για κουτοπονηριά! Είναι επιλογή επιβίωσης. Αν κερδίσουν χρόνο και καταφέρουν να πλασάρουν τις δικές τους τράπεζες ως τις μοναδικά φερέγγυες, τότε έχουν πιθανότητες. Θα τα καταφέρουν; 

Το τίμημα για όλη αυτή την ιστορία είναι η Ευρωζώνη. Ενιαία οικονομική ζώνη, όμως, δίχως οικονομική σταθερότητα, σταθερούς κανόνες και τραπεζική Πίστη, δεν υπάρχει! Την Ευρώπη, λοιπόν, την έχουν τελειώσει. 

Την έχουν εκτελέσει με συνοπτικές διαδικασίες. Το γυαλί έχει σπάσει και δεν κολλάει πάλι. Υπό αυτές τις συνθήκες είναι αμφίβολο αν θα μπορέσουν να πετύχουν τον σκοπό τους. Προσωπικά πιστεύω πως όχι. Ότι δεν θα μπορέσουν να αποτρέψουν το μοιραίο. Η κρίση θα κτυπήσει αργά ή γρήγορα και την δική τους πόρτα. 

Με μία διαφορά: Αυτή την φορά δεν θα τους γίνουν χάρες. Αυτή την φορά θα είναι απελπιστικά μόνοι τους......