Άξιοι της τύχης μας!

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΡΑΦΩΝΙΤΗΣ

Η κρισιμότητα της κατάστασης δοκίμασε την κρίση μας, αυτή με τη σειρά της πρόσφερε το εκλογικό αποτέλεσμα της 06/05/2012, το οποίο,  αποτελεί αναμφισβήτητα προϊόν της ελεύθερης βούλησης του εκλογικού Σώματος και επιβάλλεται  να γίνει απολύτως σεβαστό .

Ωστόσο παρά τα όσα λέγονται δεν υπήρξε καθόλου σαφές, από μόνο του δε δεν πρόσφερε τη λύση που επιδιώκεται, κάθε φορά, που καταφεύγουμε στην προκήρυξη εκλογών. Δηλαδή δεν προέκυψε κυβέρνηση. Το χειρότερο, δεν διευκολύνει και σχεδόν δεν επιτρέπει τον σχηματισμό κυβέρνησης. 

Ήταν από καιρό προφανές το ότι το εκλογικό Σώμα με το πέρασμα του χρόνου φορτίζονταν όλο και πιο πολύ, αφενός από την αφόρητη πραγματικότητα που βίωνε, αφετέρου από τη στείρα αντιπολιτευτική στάση όλων όχι μόνο απέναντι στην κυβέρνηση τότε αλλά και απέναντι στην κοινή λογική ακόμη. ΟΙ εκλογές διεξήχθησαν με τον Λαό σε σύγχυση και θυμωμένο με ακυρωμένη την δυνατότητά του να επιλέξει χρησιμοποιώντας κυρίως τη λογική.   

Τα παρηκμασμένα κόμματα μη έχοντας συνειδητοποιήσει, όπως αποδείχτηκε,  στοιχειωδώς την πραγματικότητα και τις απαιτήσεις της, επιθυμούσαν τις εντελώς άχρηστες εκλογές που επί πλέον υπήρχε ο κίνδυνος  αν αποφασιζόντουσαν να αναθέσουν την διακυβέρνηση του τόπου σε περισσότερο αδύνατους ώμους , δηλαδή σε μια πιο αδύναμη κυβέρνηση από αυτήν την πολυκομματικής στήριξης όπως αυτής που διαθέταμε ήδη, υπό τον κ. Λ. Παπαδήμο.  

Προφανώς  θα αρκούσε την κυβέρνηση Παπαδήμου να την ενισχύσουν, στηρίζοντάς την ειλικρινώς, μειώνοντας αφενός τον αριθμό των μελών της και διευρύνοντας αφετέρου το σκοπούμενο έργο και την διάρκεια του βίου της.

Στην πιο δύσκολη στιγμή για τη Χώρα δημιουργήθηκε το απευκταίο αδιέξοδο, η ακυβερνησία. Ο χρόνος τρέχει αδυσώπητος και η Ελλάδα ακινητοποιείται. Οι σκέψεις πολώθηκαν, οι πολιτικές απόψεις και θέσεις κατάντησαν μεταξύ τους ασύμβατες και το μέλλον ζοφερό.

Στις δημοκρατίες θεωρητικώς τουλάχιστον το μέλλον χαράσσεται και δημιουργείται από τον ίδιο τον Λαό. Στην περίπτωσή μας όμως φαίνεται να επαφίεται στη θεά τύχη που παλεύει να κατατροπώσει την κακιά μας μοίρα και το κακό μας το μυαλό.

Στις αβεβαιότητες της διεθνούς  ρευστής πραγματικότητας έρχεται να προστεθεί η εκ της ασυνεννοησίας μας αβεβαιότητα και η αστείρευτη ανάμεσά μας προαιώνια εχθρότητα. Λογικώς δεν μπορεί κανείς να ελπίζει τίποτα! Η «ανοησία» κυριάρχησε. Τέλος.