Ελλάς - Γαλλία, συμμαχία;

Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΡΩΝΑΙΟΣ

Στις 6 Μαίου 2012  ψηφίζουμε εμείς, ψηφίζουν και οι Γάλλοι. Το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών  θα κρίνει πολλά. Ίσως μάλιστα κρίνει την πορεία της Ευρώπης για τα επόμενα πολλά χρόνια. Το ενδεχόμενο αλλαγής των συσχετισμών στις  2 αυτές χώρες (και βεβαίως, κυρίως αναφέρομαι στην Γαλλία) μπορεί  να λειτουργήσει σαν καταλύτης σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Πολύ περισσότερο που πλέον αντιμέτωπες με την ύφεση είναι και πολλές από τις λεγόμενες ισχυρές οικονομίες όπως η Μεγάλη Βρετανία και η Ολλανδία.

- Στις 6 Μαίου 2012 στην Γαλλία  κρίνονται οι ισορροπίες μεταξύ αυτών που αποφασίζουν.

- Στην Ελλάδα κρίνονται οι αποφάσεις που ελήφθησαν από τις  προηγούμενες ευρωπαϊκές ηγεσίες.

- Σε επίπεδο Ευρώπης κρίνεται ένα ολόκληρο μοντέλο οικονομικής λειτουργίας, αλλά και οι πολιτικές δυνάμεις που θα αναλάβουν την πραγμάτωση του.

Αν κωδικοποιήσουμε το διακύβευμα σε πολιτικό επίπεδο υπάρχουν 4 βασικοί πυλώνες:

(1) Ο συντηρητικός (που είναι πολιτικά κυρίαρχος και εκφράζεται κυρίως από την Μέρκελ).

(2) Ο σοσιαλδημοκρατικός (που εκφράζεται κυρίως από τον Φρανσουά Ολάντ).

(3) Ο ακροδεξιός (με πιο επώνυμη παρουσία αυτή της Μαρί Λεπέν) ο οποίος είναι συνεχώς ενισχυόμενος, συμμετέχει στην διακυβέρνηση σε Ολλανδία, Φινλανδία,  Αυστρία και Βαλτικές χώρες και έχει ταχθεί κατά της ενωμένης Ευρώπης.

(4) Ο αριστερός (πιο επιτυχημένο θεωρείται το ΑΚΕΛ στην Κύπρο και το Die Linke στη Γερμανία ) του οποίου το μεγαλύτερο τμήμα  παραμένει φιλοευρωπαϊκό (στις εξαιρέσεις το δικό μας ΚΚΕ).

Σε οικονομικό επίπεδο υπάρχουν αυτοί που επιμένουν στην διατήρηση του συμφώνου σταθερότητας με κάθε τίμημα. Οι Γερμανοί μάλιστα δεν έχουν λόγο να το εγκαταλείψουν διότι έχουν ανάπτυξη, ενώ οι εξαγωγές τους σπάνε κάθε ρεκόρ (πέρυσι ξεπέρασαν για πρώτη φορά στην ιστορία το 1τρις. ευρώ).

Υπάρχουν αυτοί που χωρίς να αμφισβητούν τις βασικές οικονομικές δομές θεωρούν ότι βασικό τους μέλημα πρέπει να είναι η ανάπτυξη ακόμα και αν ξεφύγει ο πληθωρισμός ή αν τα κράτη  αυξήσουν ελαφρά τον δανεισμό τους.

Υπάρχουν οι αντιευρωπαϊστές οι οποίοι είναι και πολέμιοι της παγκοσμιοποίησης και ζητούν να κλείσουν  τα οικονομικά σύνορα της Ευρώπης, να απελαθούν όλοι οι παράνομοι μετανάστες και να υπάρξει μια πιο εσωστρεφής οικονομία. Αυτοί  έχουν βασική παραδοχή το ότι η παγκοσμιοποίηση λειτουργεί σε βάρος κυρίως των εργαζομένων.

Τέλος υπάρχει και η αντίληψη για μια Ευρώπη με κοινωνικό χαρακτήρα, με διατήρηση του μεγάλου κράτους, αλλά με πιο έντονη φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου

Όλοι και όλα βέβαια προσκρούουν στην οικονομική βιωσιμότητα. Όλα κρίνονται εκ του οικονομικού  αποτελέσματος. Η αντίληψη για το μεγάλο κράτος προσκρούει στην αναποτελεσματικότητα του, η αντίληψη για την σφικτή δημοσιονομική σταθερότητα προσκρούει στην βαθιά ύφεση, η αντίληψη για αντιευρωπαϊσμό κρίνεται σαν επιστροφή στον μεσαίωνα ενώ  οι απλές μεταρρυθμίσεις φαντάζουν σαν ασπιρίνες για τον καρκίνο.

Το συμπέρασμα των μεγάλων ομάδων σκέψης είναι ότι το πρόβλημα της Ευρώπης είναι κυρίως πολιτικό. Δεν υπάρχει ηγεσία με όραμα, δεν υπάρχει η διάθεση για μεγάλες τομές, δεν υπάρχουν αυτοί που θα κινηθούν με μέλημα το μακροπρόθεσμο όφελος της Ευρώπης και όχι με κριτήριο πως θα ικανοποιήσουν τους εθνικούς ψηφοφόρους τους.

Ειδικά σε ότι αφορά την Ελλάδα τα συμπεράσματα στα think tank είναι αποκαρδιωτικά: Μικροί πολιτικοί, διεφθαρμένα κόμματα, πλήρης έλλειψη οράματος, δυσκολία συνεργασίας και μια κοινωνία επιφυλακτική αν όχι εχθρική απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας και κράτους.

Δια ταύτα: Η Ευρώπη (και η Ελλάδα) θα περάσουν μεγάλους κραδασμούς μέχρι να ξαναβρούν τον βηματισμό τους. Είναι δεδομένο ότι πρέπει να πάμε σε αλλαγές, αν όχι σε ανατροπές, προκειμένου να ξεπηδήσουν οι νέοι ηγέτες, οι νέες συμμαχίες, οι νέες προοπτικές. Στο ενδιάμεσο θα υπάρξουν εντάσεις, θα υπάρξουν συγκρούσεις, θα υπάρξει πιθανώς και μια μικρή περίοδος αβεβαιότητος. Σε διαφορετική περίπτωση θα έχουμε την βεβαιότητα μιας υφεσιακής περιδίνησης η οποία στο παρελθόν έχει οδηγήσει και σε παγκοσμίους πολέμους.

Στις 6 Μαίου 2012 πιστεύω ότι μακριά από μικροπολιτικές λογικές και έξω από τον κορσέ του οικονομισμού, τίθεται το μόνο ερώτημα που αξίζει να απαντήσει κανείς σε μια τέτοια εκλογική αναμέτρηση: ποιος είναι ο κόσμος που θέλουμε για εμάς και τα παιδιά μας;  Τις απαντήσεις θα τις δώσουμε εμείς, αλλά τον λογαριασμό θα τον πληρώσουν τα παιδιά μας...

Αυτό που έρχεται μετά την 6η Μαίου 2012 είναι κάτι σαν την γέννα: Θα έχει ωδίνες, αλλά θα περιέχει τη νέα ζωή, τη νέα προοπτική, την ελπίδα για το αύριο. Τουλάχιστον αυτό ευχόμαστε!!